Αν και ήταν ένας καλαθοσφαιριστής… υψηλών εντάσεων, δηλαδή πάθους μέσα στο γήπεδο, άλλο τόσο χαμηλών τόνων, ήταν εκτός αυτού και αποχωρώντας από την ενεργό δράση, άφησε πίσω του μια βαριά κληρονομιά!
Για το Λοϊζο Μαξιούτη ο λόγος, που απόψε παίρνει σειρά στα αφιερώματα μας για τους παλιούς παίκτες.
Ο Μαξιούτης, ήταν, είναι και θα είναι… ΕΝΑΔ «μέχρι το κόκκαλο» και επί τούτου δεν άφησε κανέναν που να μην το γνωρίζει.
Ήταν ο παίκτης, που μπορεί να μην ήταν το λεγόμενο πρώτο όνομα, όμως ήταν πάντα πιστός στα καθήκοντα του και κάθε που έμπαινε στο γήπεδο, κυριολεκτικά τα έδινε όλα και καμιά φορά και… κάτι παραπάνω, παρασυρόμενος (με την καλή βέβαια έννοια) από το πάθος του!
Ο Λοϊζος Μαξιούτης, μπορεί να μην ήταν και ο καλύτερος σκόρερ, ήταν όμως ένας αρκετά δυναμικός αμυντικός, που έκανε τα πάντα, για να μην αφήσει τον αντίπαλο του να… αναπνεύσει!
Δυο στιγμές που θυμάμαι:
Κάποτε ήλθε στο κινητό μου, ο ύμνος της ΕΝΑΔ! Αποστολέας ο Λοίζος Μαξιούτης και όταν τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό, μου απάντησε, ότι «εγώ είμαι ΕΝΑΔ και το ξέρουν όλοι»!
Σε μια συνομιλία που είχα με τον παλιό διαιτητή κ. Στέφανο Χ`Στεφάνου, μου είχε πει ότι σε κάθε παιχνίδι της ΕΝΑΔ, όποτε καταλόγιζε κάτι εναντίον του Λοϊζου, ο ίδιος, έπαιρνε ένα πολύ χαρακτηριστικό ύφος και μου έλεγε… «μα εγιώ κύριε Στέφανε»;;;
