Μην “πυροβολείτε” την ΕΘΝΙΚΗ… ΜΑΣ!

0

Πολύς ντόρος γίνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα όσον αφορά την πορεία των καλαθοσφαιρικών αντιπροσωπευτικών μας συγκροτημάτων στους ΑΜΚΕ 2019 που διεξάγονται στο Μαυροβούνιο. Η… ελευθερία λόγου έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και με γνώμονα το γεγονός ότι η γνώμη είναι σαν την κ*λοτρ#π*δα (αφού όλοι έχουν από μία) αναγκαζόμαστε να γίνουμε μάρτυρες μιας κριτικής η οποία εκτός από μη-εμπεριστατωμένη αγγίζει και τα όρια της κακεντρέχειας. 

Η Εθνική μας ομάδα βρίσκεται σε φάση αναδόμησης και ανανέωσης αφού αρκετοί καλαθοσφαιριστές που υπηρέτησαν για χρόνια το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, είτε αποχώρησαν από την ενεργό δράση, είτε βρίσκονται στη διαδικασία να δώσουν χώρο στο “νέο αίμα”. Παρ’όλα αυτά και παρά την καραμέλα περί ανανέωσης το πρόβλημα είναι αρκετά βαθύτερο. 

Ο περιορισμένος χρόνος που παίρνουν οι περισσότεροι διεθνείς μας στο πρωτάθλημα και η ανεξέλεγκτη κάθοδος ξένων καλαθοσφαιριστών (που σε πολλές περιπτώσεις δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο) αφαιρούν παραστάσεις και πολύτιμες εμπειρίες από τους δικούς μας καλαθοσφαιριστές με τ’αποτελέσματα. Η παρουσία ενός Κύπριου καλαθοσφαιριστή στο παρκέ για 40 λεπτά μοιάζει περισσότερο με ημίμετρο αφού υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και ο “γηγενής” παίκτης είναι Κυπριοποιημένος ξένος. 

Στο Ισλανδικό πρωτάθλημα για παράδειγμα (το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα αφού είναι η ομάδα που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αντιμετώπισε σήμερα) οι κανονισμοί επιτρέπουν ΜΟΛΙΣ 2 ξένους να βρίσκονται στο παρκέ ενώ στο αντίστοιχο της Μάλτας αγωνίζονται ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ τουλάχιστον 2 Μαλτέζοι για 40 λεπτά. 

Φυσικά τα προαναφερθέντα δεν είναι παρά μόνο “κομμάτι” του κακού αλλά ακόμη κι έτσι δημιουργείται ένα ντόμινο αλυσιδωτών αντιδράσεων. Ο κόσμος απέχει από την καλαθόσφαιρα αφού δε μπορεί να ταυτιστεί με ξένους (που στην συντριπτική τους πλειοψηφία θ’αγωνιστούν ελάχιστα στο νησί μας), οι νεαρότεροι σε ηλικία καλαθοσφαιριστές καταλαβαίνουν ότι οι ευκαιρίες για επαγγελματική ενασχόληση με το μπάσκετ θα είναι από ελάχιστες μέχρι μηδαμινές και έτσι από το “να κάνουμε την καλαθόσφαιρα το άθλημα της γειτονιάς” περνάμε στο “μπάσκετ για λίγους”. 

Φυσικά και οι προτάσεις αυτές θα ρίξουν το επίπεδο αρχικά και θα πάρουν την καλαθόσφαιρα μερικά χρόνια πίσω όμως είναι καλύτερα να γίνει αυτό σταδιακά παρά να φτάσουμε στο απροχώρητο. 

Ήδη βλέπουμε να γίνονται βήματα προόδου κυρίως στο αναπτυξιακό κομμάτι με τ’αποτελέσματα να είναι ήδη εμφανή όσο και αν το νέο πρόγραμμα βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο έχουν μπει οι βάσεις για κάτι καλό. Οι ομάδες (οι παράγοντες των ομάδων) αλλά και οι Καλαθοσφαιριστές θα πρέπει να κάτσουν να συζητήσουν, να κάνουν ΟΛΟΙ όσα βήματα πίσω χρειαστεί στα θέλω και τα μη τους αρχίζοντας επιτέλους να βλέπουν το ΔΑΣΟΣ και όχι το ΔΕΝΤΡΟ όσο είναι ακόμα νωρίς. 

Για το τέλος ήθελα να θίξω δύο πολύ σημαντικά ζητήματα. Το πρώτο αφορά την “προστασία” του οικοδομήματος που ονομάζεται Εθνική ομάδα κυρίως από τα Μέσα. Όποιοσδήποτε γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις θα ξέρει πως ΟΛΟΙ όσοι ταξίδεψαν με την αποστολή στο Μαυροβούνιο έδωσαν το 110% των δυνάμεων του και τίμησαν το εθνόσημο. 

Το δεύτερο και κυριότερο κατ’εμέ αφορά τη νοοτροπία. Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων πρώτα ΕΜΕΙΣ σαν κόσμος πρέπει ν’αγαπήσουμε την Εθνική. Είναι ανεπίτρεπτο να περιμένουμε μια επιτυχία ή ένα καλό αποτέλεσμα για ν’αγκαλιάσουμε την προσπάθεια της εκάστοτε Εθνικής ομάδας. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, ποιότητας ή στόχων το κοινό στηρίζει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, γιατί αυτή η ομάδα είναι η εκπρόσωπος της ίδιας μας της χώρας στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που αυτοί οι αθλητές εκπροσωπούν 800.000 κόσμου πρέπει και να νιώθουν αυτό το “βάρος” ή αυτή τη “δύναμη” να τους συνοδεύει.

Coffee House