Ο Ανδρέας Κόκκινος αρθρογραφεί στο Cyprusbasket.net για την ήττα του Κεραυνού από τους Λιθουανούς θεωρώντας άδικη την κριτική που ασκείται σε Λείβα και παίχτες αφού το σύνδρομο «Κύπρος, το αθλητικό κέντρο του πλανήτη» κάνει ξάνα την εμφάνισή του.
Παρατηρώ μετά λύπης μου από χθες διάφορες κριτικές και άρθρα που αφορούν την κατάρρευση του Κεραυνού, την “άνευ όρων” παράδοση του στο 4ο δεκάλεπτο, το 31-3 κτλ κτλ. Συγχωρέστε με αλλά η δική μου άποψη είναι εντελώς -μα εντελώς- διαφορετική. Και εξηγώ, εάν στη χθεσινή αναμέτρηση η Λιετκάμπελις ξεκινούσε προηγούμενη από την αρχή και κέρδιζε το παιχνίδι με 16 πόντους διαφορά (όπως και τελικά έγινε) όλοι θα μιλούσαμε για τη διαφορά επιπέδου, τη Λιθουανική σχολή, το γεγονός ότι υπέκυψε στην ανωτερότητα της ομάδας από το Πανεβέζις και διάφορα άλλα.
Το γεγονός ότι η ομάδα του Λείβα μπήκε συγκεντρωμένη, έβγαλε στο αμυντικό μισό ΤΟΝΟΥΣ ενέργειας, το μάτι της γυάλιζε (ενδεικτικές οι φάσεις που μέχρι και ο Αμπουκάρ έκανε 2 πλονζόν, ενώ ο αρχηγός Θεοχαρίδης έβαζε ΠΑΝΤΟΥ το σώμα του βοηθώντας τα μέγιστα) σε συνδοιασμό με την απίστευτη αστοχία των Λιθουανών από την περιφέρεια (μόλις 1 τρίποντο στο πρώτο ημίχρονο) με τους ερυθροκίτρινους να πετυχαίνουν 7 (!!!) στο ίδιο διάστημα (+1 του Αμπουκάρ που πατούσε τη γραμμή) δημιούργησαν μια διαφορά 21 πόντων (41-20) και στο ημίχρονο 17 (41-24) που ήταν φυσικά πλασματική.
Το μπάσκετ όμως, όσο και αν αυτό αποτελεί ένα αιώνιο debate, είναι το δικαιότερο άθλημα στον κόσμο. Δε μπορείς να είσαι τυχερός, δε μπορείς όπως πχ στο ποδόσφαιρο να πιέζεσαι για 90’ λεπτά με τον αντίπαλο να μη μπορεί να σκοράρει και να κερδίζεις από ένα στημένο ή μια αντεπίθεση (χωρίς αυτό να προυποθέτει ότι δε γίνονται εκπλήξεις). Νομοτελειακά όμως θα επέλθει η ισσοροπία και θα αποκατασταθεί και η τάξη.
Όπερ και εγένετο στο χθεσινό δεύτερο ημίχρονο. Την ώρα που τα μπιτόνια βενζίνης των ερυθροκιτρίνων άδειαζαν, οι Λιθουανοί συνήλθαν από το αρχικό σοκ και με στοχευμένες οδηγίες από τον Τσανάκ πήραν το παιχνίδι εκεί που τους βόλευε, δηλαδή στο physical game. Οι Λιθουανοί υπερτερούν και σε ύψος και σε αθλητικότητα, έχουν εμπειρίες από το ψηλότερο επίπεδο και το ασφυκτικό πρέσσινγκ (σημειώστε και τον πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας τους) άδειασε και τα τελευταία καύσιμα του Στροβολιώτικου εξπρές. Ψηλώνοντας το σχήμα με τον Λεκούνας και με δεύτερο χειριστή τον “μακρύ” Νορμάντας οι Λιθουανοί χαλούσαν τις επιθέσεις της ομάδας μας εν τη γενέσει τους, η πίεση δυσκόλευε ακόμη και την πρώτη πάσα, η καλή κυκλοφορία πήγε περίπατο ενώ όλα τα σουτ γίνονταν από κακές προυποθέσεις.
Η “έκδοση” του Κεραυνού είναι αρκετά πιο “soft” και δεν αρέσκεται στις επαφές. Στοιχείο που έκανε ξανά την εμφάνιση του όπως και στον πρώτο -ειδικά- αγώνα με την Bakken Bears με την ομάδα μας να εκτελεί 9 βολές (εκ των οποίων οι 5 στο τέταρτο δεκάλεπτο) ενώ οι αντίπαλοι εκτέλεσαν 26. Ο Ken Brown παρά τους 22 πόντους του πήρε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ προσπάθειες (21 σουτ εντός πεδιάς) ενώ ο Σάκιτς έμεινε στους 2π (με 2 βολές). Τη ζημιά έκαναν αρχικά ο αρχηγός Λιπκεβίτσιους και μεταγενέστερα οι Ντίμσα (ο αναπληρωματικός SG λόγω απουσίας του Σίνοβετς πήρε φανέλα βασικού και πέτυχε 3 τρίποντα μετά το 30’ ενώ το πρώτο ημίχρονο ήταν άποντος) και ο θηριώδης Σαγιούς (13π/11ρ).
Όλα τα πάραπανω τα ανέφερα για να καταλήξω στο εξής : Ο Κεραυνός χθες έμεινε ξεκάθαρα από δυνάμεις ενώ όσο πλασματική -με βάση τη δυναμικότητα των ομάδων- ήταν η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, ίσως τόσο πιο “ωμή” ήταν η επιστροφή στην πραγματικότητα του δεύτερου. Η ομάδα μας χθες αγωνίστηκε απέναντι σε μία ομάδα από τη Λιθουανία (αυτή η μπασκετομάνα που σαν Εθνική έχει κατακτήσει 11 μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ, Μουντομπάσκετ και Ολυμπιακούς Αγώνες), απέναντι σε μια ομάδα που πασχίζει να καθιερωθεί σαν η 3η δύναμη του Λιθουανικού μπάσκετ (μαζί με την Νέπτουνας), αγωνίζεται κατά κόρον στους ομίλους του BCL ενώ τα Σαββατοκύριακα κονταροχτυπιέται με ομάδες όπως η Ζαλγκίρις Κάουνας του Σάρας και η Λιέτουβος Ρίτας.
Αυτό που πιθανότατα ενόχλησε τους περισσότερους έχει να κάνει με τις προσδοκίες που γεννήθηκαν στο πρώτο εικοσάλεπτο και όχι τόσο με την πραγματική διαφορά των ομάδων. Δε χάθηκε καμιά χρυσή ευκαιρία, οι πιθανότητες δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας και φέτος κάναμε ένα βήμα παραπάνω από πέρυσι. Η ομάδα διατηρεί τον ίδιο προπονητή, τον ίδιο κορμό και προχωρά κάθε χρόνο σε συγκεκριμένες προσθαφαιρέσεις στα πρότυπα που πρέπει να λειτουργεί μια επαγγελματική ομάδα. Όταν υπάρχει πλάνο και όραμα, χρειάζεται φυσικά και επιμονή αλλά κυρίως επιμονή και στο Στρόβολο δείχνουν να τα έχουν.
Χαλαρώστε λοιπόν, δε χάσαμε κι’από τίποτα άμπαλους…
