Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, είχα πάρει μια συνέντευξη από τον Κερκ Μπέικερ, όταν ο ιδιόρρυθμος Αμερικανός σμολ-φόργουοντ, αγωνιζόταν στην ΑΕΛ.
Χωρίς να τον ρωτήσω, μου λέει με έμφαση:
«Θα ήθελα για συμπαίκτη, το νούμερο 9 της ΑΕΚ»!
Εννοούσε φυσικά το Νίκο Μιχαήλ και δεν το κρύβω, ότι εκείνη τη στιγμή ένα χαμόγελο ικανοποίησης, σχηματίστηκε πάνω μου, γιατί πραγματικά, το Νίκο Μιχαήλ (κάποτε το έγραψα και τώρα, το κάνω ξανά), ήταν από τα λίγα εκείνα παιδιά, που δεν μπορούσα να τα δω επαγγελματικά!
Κάτι βέβαια, που δεν έχει αλλάξει…
Ποιο όμως ήταν εκείνο το σκίρτημα που με έκανε να δω έτσι το Νίκο;
Το ότι ποτέ, δεν τον είχα ακούσει να λέει τη λέξη «εγώ»!
Τότε ήταν που σκέφτηκα, ότι αυτό το παιδί, θα το βοηθήσω, όσο μπορώ και δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή, από τα ευχαριστώ που ακούω από αυτό το παιδί!
Αν και πέρασαν 13 περίπου χρόνια από τότε που σταμάτησε από την ενεργό δράση και που όταν, ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Λούης Δημητρίου, με είχε πάρει τηλέφωνο για να οργανώσω την τιμητική του Νίκου, εγώ του έθεσα έναν όρο:
-Δεν θέλω λεφτά!!!
Ο Νίκος Μιχαήλ λοιπόν, αποχώρησε με το κεφάλι πολύ ψηλά… Είτε στην ΑΕΚ, είτε στον Απόλλωνα, είτε στον ΑΠΟΕΛ και φυσικά στην Εθνική, όπου αγωνίστηκε, κατάφερε μέσα από την ταπεινότητα του να εξισώσει ποσότητα και ποιότητα!
Δηλαδή, να αφήσει μόνο φίλους, όχι επειδή «ήταν καλός στα λόγια», αλλά επειδή ήταν καλός στις πράξεις και αυτό, χωρίς εισαγωγικά!
