Ο Δημήτρης Κοντός γράφει για την τεράστια επιτυχία του Δημήτρη Ιτούδη και των συνεργατών του που οδήγησαν την ΤΣΣΚΑ ξανά στην κορυφή.
Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι πλέον ο μοναδικός Έλληνας προπονητής που έχει κατακτήσει δύο φορές την Ευρωλίγκα ως head coach. Φέτος, ωστόσο, έχω την αίσθηση πως η επιτυχία του είναι διπλή σε σχέση με τη πρώτη φορά και ας ήταν ίσως πιο συναρπαστική τότε (το εντυπωσιακό 101-96 στην παράταση κόντρα στη Φενέρ του Ζοτς). Οι λόγοι που μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα είναι ξεκάθαροι και μπορούμε να τους αναλύσουμε παρακάτω.
Πρώτον, η αμφισβήτηση που βίωσε ο Δημήτρης Ιτούδης από το ρωσικό σύστημα ήταν κάτι που φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού. Το γεγονός πως το άντεξε και συνέχισε χωρίς να χάσει την πίστη του ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη. Εδώ κρατήστε κάτι ακόμη. Η Ρωσία και οι άνθρωποι της αποτελούν μια πολύ πιο δύσκολη «πίστα» από την κεντρική ή τη νότια Ευρώπη. Είναι αλλιώς εκεί οι συνθήκες. Κατά τη διάρκεια της σεζόν, λοιπόν, ένιωθες πως το χαλάκι το είχαν τραβήξει αρκετές φορές κάτω από τα πόδια του Έλληνα κόουτς. Η στέψη στη Βιτόρια, όμως, ίσως ήταν η καλύτερη απάντηση προς όλους. Πλέον, την πίεση δεν την έχει ο ίδιος αλλά ο Βατούτιν και ο μεγάλος χορηγός. Ο κόουτς την έκανε τη δουλειά του και με το παραπάνω.
Δεύτερος λόγος ήταν η επιβολή σ’ έναν πιο γήινο τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Τι θέλουμε να πούμε; Όταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς κόβεις χρόνο από τους σούπερ σταρ (Σέρχιο και Ντε Κολό) για να επιβάλλεις τον Χάκετ τότε απλά πρέπει να δικαιωθείς. Πρώτα μέσα στα αποδυτήρια και μετά έξω από αυτά. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να μην προκαλέσει κλυδωνισμούς μέχρι να πειστούν και οι ίδιοι οι παίκτες αυτού του βεληνεκούς. Εν τέλει, ο Χάκετ απέδειξε γιατί είναι ένας από τους πιο χρήσιμους παίκτες στην Ευρώπη και ας μην είναι δαντελένιος άλλα ένας σκληρός πολεμιστής.
Και όλα αυτά σ’ ένα final 4 που ο νικητής το πήρε δίκαια και ο ηττημένος μας έκλεψε την καρδιά. Η παρουσία της Εφές ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με τον Λάρκιν να είναι έτοιμος για όλα και ο Μίσιτς να αποδεικνύει πως θα είναι ένας από τους καλύτερους άσους της επόμενης 10ετιας στην Ευρώπη. Όχι μόνο για το πολύπλευρο ταλέντο του αλλά γιατί έχουμε να κάνουμε για έναν πάρα πολύ σκληρό αθλητή.
Στο τέλος της ημέρας, λοιπόν, η καλύτερη ομάδα πήρε τον τίτλο καθώς εμφανίστηκε πιο έτοιμη από τις Ρεάλ και Φενέρ στο μεγάλο ραντεβού. Ειδικά, η παρουσία των Τούρκων προκάλεσε μεγάλη εντύπωση καθώς ο Ζοτς αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα τραυματισμών αλλά από την άλλη οι παίκτες δεν έβγαλαν πνεύμα ανάλογο του προπονητή τους πάνω στο παρκέ.
ΥΓ: 20/5! Ημερομηνία που πάντα μένει στην ιστορία. Από το 1999 έως το 2019!
