Ο Νίκος Βαγγέλης αναλύει στο Cyprusbasket το… χάσμα γενεών που έφερε στασιμότητα και σχεδόν καταστροφή στην παραγωγική διαδικασία και σε τι φάση βρίσκεται η “αναγέννηση” του Κύπριου καλαθοσφαιριστή, ο οποίος θα πρέπει όχι μόνο να παίρνει, αλλά και να δίνει για να φτάσει στο επίπεδο νοοτροπίας που απαιτείται…
Σε προηγούμενο άρθρο μας αναλύσαμε την… καμμένη γη που πρόσφερε κάποιες εφήμερες στιγμές, αλλά ισοπέδωσε τα πάντα: άδειασε τα γήπεδα, ξενέρωσε τους μπασκετικούς και πάνω απ’ όλα… έκοψε τα φτερά των Κυπρίων παικτών, οι οποίοι χωρίς κίνητρο και στήριξη από πουθενά, τα παράτησαν ένας-ένας και όσοι επιβίωσαν είναι πραγματικοί ήρωες και διαθέτουν πολύ ισχυρό μέταλλο και προσωπικότητα. Αυτή η ποιοτική, όσο και εξαιρετικά αδικημένη των… 30φεύγα γενιά κράτησε όρθιο το μπάσκετ στην Κύπρο και την τελευταία τετραετία, γίνεται σοβαρή προσπάθεια να “ξαναχτιστεί” το οικοδόμημα, σχεδόν από το μηδέν. Ένα εγχείρημα τολμηρό και χρονοβόρο, που αποτελεί, ωστόσο, μονόδρομο κι όσοι δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν, καλύτερα να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό, γιατί σημαίνει πως δεν αγαπάνε το μπάσκετ πραγματικά.
Δεν νοείται κυπριακή καλαθόσφαιρα, χωρίς Κύπριους παίκτες, κι όταν οι παίκτες που προαναφέραμε σταματήσουν (αυτό γίνεται σιγά-σιγά), τότε τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, καθώς στις ηλικίες 22-30 είναι ελάχιστοι οι αξιόλογοι παίκτες που έχουν το ειδικό βάρος να επωμιστούν ηγετικούς ρόλους. Υπάρχουν παιδιά 20-25 ετών που αντιμετωπίζονταν και αντιμετωπίζονται ακόμα σαν “ταλέντα” κι όχι σαν παίκτες. Παιδιά με ικανότητες, αλλά χωρίς αυτοπεποίθηση, γιατί δεν έχουν παίξει με κανονικό ρόλο στην Α’ Κατηγορία, κι ως τούτου στερούνται εμπειριών και παραστάσεων. Υπήρξαν εποχές που πραγματικά ήταν αδιανόητο το τι συνέβαινε. Τότε που οι ηγέτες του… σήμερα και του πρόσφατου… χθες, ήταν ο 11ος, ο 12ος και 13ος.
Όταν συνειδητοποιήθηκε από ορισμένους το μέγεθος της ζημιάς από την αλόγιστη χρησιμοποίηση ξένων, άρχισαν να αλλάζουν τα δεδομένα. Μειώθηκαν οι αλλοδαποί, αλλά έπεσε αναπόφευκτα και το θέαμα, πολύ απλά γιατί δεν υπήρχε επαρκής αριθμός γηγενών παικτών, ικανών να παίξουν βασικοί και να αναλάβουν ευθύνες. Με όλα αυτά που είχαν προηγηθεί, λογικό δεν ήταν; Η ΚΟΚ “ζωντάνεψε” πριν 4 χρόνια ξανά το αναπτυξιακό, μείωσε παράλληλα τους ξένους σε πέντε, ενώ λίγο μετά έβαλε υποχρεωτικά Κύπριο στην πεντάδα. Μέτρα σημαντικά που βοηθούν, αλλά δεν αρκούν από μόνα τους. Το… άνοιγμα των εθνικών ομάδων και τα πολλά φιλικά παιχνίδια στο εξωτερικό, αποτέλεσαν σημαντικά βήματα, ενώ σταδιακά είδαμε Κύπριους παίκτες να παίζουν στο πρωτάθλημα και να πρωταγωνιστούν. Όμως ακόμα είμαστε μόνο στην αρχή, κι αυτό φάνηκε στα παιχνίδια της Εθνικής Ομάδας με αντιπάλους που έχουν πρωταθλήματα με 2 και 3 ξένους, όλα αυτά τα χρόνια, γεγονός που δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση στους ντόπιους. Δυστυχώς, εμείς θα αργήσουμε μερικά χρόνια ακόμα να αποκτήσουμε Εθνική ομάδα έπειτα από τη σταδιακή αποχώρηση της φουρνιάς των επιτυχιών. Υπάρχουν κάποια στηρίγματα και μόλις μεγαλώσουν λίγο ακόμα οι αθλητές που ναι σήμερα 15-21 ετών και πάρουν χρόνο συμμετοχής, θα βγουν μπροστα.
Προσωπικά, πιστεύουμε πως αν μπει και 2ος Κύπριος υποχρεωτικά στην πεντάδα, είναι λίγο “δίκοπο” μαχαίρι, αλλά πιστεύουμε πως θα είναι προς θετική κατεύθυνση. Με μια προϋπόθεση: οι Κύπριοι παίκτες να υπερβάλουν εαυτούς και να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο. Δεν μιλάμε γι’ εκείνους που το κάνουν ήδη, αλλά για όσους ενδεχομένως… βολευτούν ξέροντας ότι θα παίζουν έτσι κι αλλιώς και δεν κάνουν αυτό που πρέπει. Ο Κύπριος παίκτης κρατάει τα κλειδιά της “αναγέννησης”, αρκεί να αρπάξει τις ευκαιρίες από τα μαλλιά και να μάθει να… κολυμπάει σταδιακά χωρίς… μπρατσάκια. Να πατάει γερά στα πόδια του… χωρίς δεκανίκια και να χτίσει νοοτροπία επαγγελματία, με πολλές ώρες στο γήπεδο και προσωπικές “θυσίες”. Όπως έκαναν όλοι όσοι διέπρεψαν κατά το παρελθόν, ή εκείνοι που παίρνουν τώρα δικαιωματικά τα ηνία.
Το project “κυπριακό μπάσκετ” είναι πιο πίσω απ’ όσο νομίζουμε και το restart που έχει γίνει είναι προς το παρόν στου δρόμου τα μισά…
