Ο Παναθηναϊκός “ακύρωσε” τους νόμους του Ομπράντοβιτς

7

Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τη συνέχεια της Euroleague με “σκούπισμα” από τη Ρεάλ Μαδρίτης και το χειρότερο είναι πως για δεύτερη σερί χρονιά δεν δείχνει να βάζει… μυαλό, προσπαθώντας να παίζει σύγχρονο μπάσκετ με αναχρονιστικό τρόπο. Ο Νικ Βαγγέλης αρθρογραφεί στο cyprusbasket.net και αναλύει τι έφταιξε και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό…

Πόσο λυπηρό είναι άραγε να βλέπεις ξανά Final-4 της Ευρωλίγκα χωρίς καμία ομάδα από την Ελλάδα; Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε εντυπωσιακά, αλλά έγραψε τραγικό επίλογο, ενώ ο Παναθηναϊκός έκανε ακριβώς το αντίθετο με φοβερό photo-finish στην κανονική περίοδο που άφησε υποσχέσεις για τα playoffs. Στο πρώτο παιχνίδι με τη Ρεάλ του “κλέψανε” την ευκαιρία για το break, όμως όπως είδαμε και στη συνέχεια της σειράς, η πρόκριση δεν θα ερχόταν και οι λόγοι είναι προφανείς. Όπως προαναφέραμε, το μεγάλο πρόβλημα κατά τη γνώμη μας είναι ότι προσπάθησε να παίξει σύγχρονο μπάσκετ, με αναχρονιστικό τρόπο. Όχι λόγω πεπαλαιωμένων ιδεών από τον Ρικ Πιτίνο, ο οποίος πραγματικά προσπάθησε να παίξει μπάσκετ… άλλου επιπέδου και σε πολλά παιχνίδια έφερε το ΝΒΑ στο ΟΑΚΑ, αλλά εξαιτίας του τρόπου που καταρτίστηκε (και) φέτος το ρόστερ.

Βαδίζοντας προς το 2020, δεν γίνεται να “παραβαίνεις” τόσο τολμηρά τις αρχές του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ και να στήνεις μια ομάδα με μόνο έναν παίκτη-ορχήστρα, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο μοναδικός ουσιαστικός δημιουργός σου. Ο Νικ Καλάθης έκανε μυθική χρονιά βάσει αριθμών. Τέτοια πράγματα έχουμε δει από ελάχιστους παίκτες την τελευταία 10ετία. Όμως, ήταν απελπιστικά μόνος του στο κομμάτι της οργάνωσης και της δημιουργίας μιας και ο back-up του (Λεκαβίτσιους) είναι μέτριος για να παίζει σε μια ομάδα με έξι αστέρια στο στήθος. Ναι, μεν, έχει κάποια καλά ξεσπάσματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο εκάστοτε προπονητής να τον θεωρήσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση όταν ο Νικ χρειάζεται ξεκούραση. Το χειρότερο λάθος είναι, πάντως, πως δεν υπάρχει και κανένας… άλλος!

Αυτά πραγματικά γίνονταν μόνο στα ’90s και στις αρχές του 210υ αιώνα. Και είναι μέγα λάθος για έναν προπονητή της κλάσης του Τσάβι Πασκουάλ. Οι Κιθ Λάνγκφορντ, Νίκος Παππάς και Ματ Λοτζέσκι είναι καλοί σούτινγκ γκαρντ με έφεση στο σκοράρισμα και ένα σωρό προτερήματα. Και οι τρεις, όμως, είναι εκτελεστές και δημιουργούν μόνο από ανάγκη, όχι από συνήθεια. Και το λάθος του Πιτίνο είναι οτι δεν φρόντισε να φέρει έναν καλό χειριστή και δημιουργό, κι ας είναι και σκόρερ, αλλά επέλεξε τον Σον Κίλπατρικ που κυμαίνεται σε αυτό το στυλ με τους προαναφερθέντες. Το ξεκάθαρο άλλοθι, βέβαια, του Πιτίνο είναι ότι αναγκάστηκε να πάει σε τέτοια επιλογή και να μην αλλάξει τα πλάνα του αρχικά λόγω του σοβαρού τραυματισμού του Λάνγκφορντ και στη συνέχεια του σοκ με τον Παππά.

Αποτέλεσμα του λάθος στησίματος και των κακών συγκυριών που δεν επέτρεψαν αλλαγή των δεδομένων ήταν ο Καλάθης να αποτελεί όχι απλά το “Α και το Ω” του Παναθηναϊκού, αλλά σχεδόν ολόκληρη την ομάδα, μετατρέποντας αναπόφευκτα τους πάντες σε ρόλο κομπάρσων. Χωρίς ικανό χειριστή δίπλα του, ήταν λογικό το παιχνίδι του εξάστερου να γίνεται προβλέψιμο και να… αφοπλίζονται σημαντικοί παίκτες που “εγκλωβίζονταν”, χωρίς να υπάρχουν επαρκείς δημιουργοί να τους αξιοποιήσουν. Ο Νικ είναι άνθρωπος, όχι θεός. Είναι, επίσης, ηγέτης, αλλά όχι… Διαμαντίδης, ούτε Γιασικεβίτσιους, ούτε Σπανούλης! Και ο νοών, νοείτο.

Κάποιοι πάνω στον ενθουσιασμό τους τον είχαν “βαφτίσει” εφάμιλλό του “3D” κι έκαναν επιφανειακούς συνειρμούς, χωρίς να κοιτάζουν το πραγματικό background του καθενός. Ο Νικ είναι ένας παιχταράς που κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους και στην καλή του μέρα μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω στην επίθεση και πολλές φορές να βάλει clutch σουτ, όπως στη Μόσχα. Όμως, θέλει δίπλα του κι άλλους στο στυλ του για να μην πέφτουν όλοι πάνω του και να “τρώει” μετά άδικο κράξιμο. Αυτό ήθελε να πει ουσιαστικά και ο Γιάννης Γκαγκαλούδης και δέχθηκε επιθέσεις. Και προς Θεού, φυσικά και αξίζει το υπέρογκο συμβόλαιο που του έδωσε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και εννοείται η κίνηση του διοικητικού ηγέτη του Παναθηναϊκού να τον φέρει ήταν τεράστια. Όμως, οι λεπτομέρειες που προαναφέραμε τον “καίνε” χωρίς να φταίει.

Και για να δικαιολογήσουμε και τον τίτλο μας. Θυμάστε τον Παναθηναϊκό πώς έπαιζε επί εποχής Ζοτς; Μίνιμουμ με πλέι μέικερ στην ίδια πεντάδα και συνήθως με τρεις. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα σχήματα με την τριπλέτα Διαμαντίδη-Σάρας-Σπανούλη και… back-up τον νεαρό και πολλά υποσχόμενο, τότε, Καλάθη; Σκεφτείτε να έπαιζε μόνο ένας από τους τρεις κάθε φορά και δίπλα τους “2αρια” και “2-3αρια”! Αυτόν τον “νόμο”-καινοτομία του Ομπράντοβιτς τον παραβαίνει την τελευταία διετία ο Παναθηναϊκός και το πληρώνει όσον αφορά την ευρωπαϊκή του πορεία και είναι πραγματικά κρίμα και για τον Καλάθη που κάνει τρομερή προσπάθεια και στο τέλος βγαίνει και… αυτός που απέτυχε να πάει το “τριφύλλι” στο Final-4. Ευτυχώς, η πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού έχει υγιή και μπασκετικό τρόπο σκέψης και αποθέωσε τον Ελληνοαμερικανό πλέι μέικερ μετά τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ, αναγνωρίζοντας την τρομερή προσφορά του, αλλά και ξέροντας πως δεν φταίει αυτός για το λάθος στήσιμο της ομάδας που χαραμίζει τις φοβερές του ικανότητες.

ΥΓ: Κι ο ίδιος ο Ζοτς έκανε λάθη και… ξεροκεφαλιές πολλές φορές, ειδικά όταν επέμενε να παίζει μόνο με undersized ψηλό (Μπατίστ). Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το 2000 είχε πάρει την Ευρωλίγκα με τον Ζέλικο Ρέμπρατσα, το 2002 με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, το 2007 με τον Ντέγιαν Τομάσεβιτς, το 2009 με τον Νίκολα Πέκοβιτς. Με “καθαρόαιμα” πεντάρια, δηλαδή, σε ρόλους-κλειδί. Εξαίρεση του “κανόνα” ήταν το 2011 ο Μάικ Μπατίστ, με τους Μάριτς και Βουγιούκα σε δεύτερο πλάνο στον τελικό με τη Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ. Φέτος, ο Πασκουάλ ξεκίνησε με σωστό σκεπτικό, έχοντας έναν αθλητικό ψηλό (Λάσμε) και δύο post players (Βουγιούκα-Παπαγιάννη). Ο Γκαμπονέζος δεν ανταποκρίθηκε στη δεύτερη θητεία του, Άντριεν Πέιν που επιλέχθηκε από τον Πιτίνο, επίσης, ενώ ο Γκιστ πέρασε τραυματισμούς και σκαμπανεβάσματα, κι έτσι επί τοις ουσίας στη σειρά με τη Ρεάλ βγήκαν μπροστά οι Βουγιούκας και Παπαγιάννης που δεν αρκούσαν, καθώς δεν ήρθε παίκτης στη θέση του Πέιν και η φροντ λάιν ήταν ελλιπής για μια τέτοια σειρά.

Coffee House