Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για τον θρύλο του Θρύλου και όλης της Euroleague, τον Βασίλη Σπανούλη.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας οι οποίες μένουν ζωντανές για όσο αναπνέουμε.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας οι οποίες παραμένουν ανεξίτηλες στο χρόνο λόγω της έντασης που τις χαρακτηρίζουν.

Στη ζωή και στον αθλητισμό.

Θα θυμόμαστε για πάντα το Eurobasket 1987, το τριπλό σπάσιμο μέσης του Γκάλη, την αγκωνιά στον Γιαννάκη. Αργότερα το τρίποντο του Διαμαντίδη με την Γαλλία το 2005.

Το πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Πόλη, ακόμη και το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον στο Τελ Αβίβ.

Εγώ προχθές πρόσθεσα μία τέτοια στο βιογραφικό μου.

Ευχαριστώ τον Θεό που αξιώθηκα να είμαι παρών σε μία τόσο ιστορική στιγμή. Από το καλοκαίρι σκεφτόμουν την ώρα που ο Βασίλης Σπανούλης θα γινόταν πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Euroleague.

Φυσικά αυτό συνέβη όταν διαπίστωσα πως ο Ολυμπιακός δεν έχει την παραμικρή τύχη στη φετινή σεζόν και θα κάνει «ταβάνι» 14 νίκες. Για αυτό κι η επιμονή στο ΥΓ των προηγούμενων blog, διότι απλά μόνο αυτό είχα να περιμένω.

Πλέον δεν υπάρχει το παραμικρό κίνητρο.

Πίσω στον Σπανούλη όμως.

Δεν ήθελα να απουσιάζω, δεν ήθελα να μην το ζήσω, δεν ήθελα να μην είμαι εκεί.

Πιστεύω ειλικρινά πως όσα χρόνια κι αν ζήσω θα λέω πως, «ήμουν κι εγώ εκεί»…

Εφτασε λοιπόν τα όρια του θρύλου ή του μύθου ή ό,τι άλλου προτιμάτε

Δε γίνεται να μην είναι θρύλος αυτός που είναι πρώτος σκόρερ και πρώτος στις ασίστ στην ιστορία της πιο δύσκολης διοργάνωσης μετά το NBA. Και σκοράρει και πασάρει…

Οσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν τα συναισθήματα μου για αυτόν.

Μιλάμε συχνά, αλλά δεν είμαστε φίλοι. Μοιραζόμαστε σκέψεις για το μπάσκετ σαν παιχνίδι.

Μοιραζόμαστε προβληματισμούς και σκέψεις για τον Ολυμπιακό, αλλά όχι με μεγάλη συχνότητα.

Όχι, δεν είμαστε φίλοι. Σε καμία των περιπτώσεων, αλλά από την άλλη θα υπάρξουν κάποια βραδιές που θα ξενυχτήσουμε μιλώντας. Να ξέρετε πως παρά την ισχυρή προσωπικότητα που διαθέτει… και ακούει και δέχεται συμβουλές και κριτική.

Όταν το 2010 έμαθα για τη μεταγραφή του δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν τον γνώριζα ως άνθρωπο.

Όταν στο ημίχρονο του τελικού του Μουντιάλ ανακοινώθηκε η μεταγραφή του είχα αναρωτηθεί, «είναι τόσο σπουδαίος που για λίγη ώρα θα ασχολείται η Ελλάδα μαζί του και όχι με τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου»;

Τα επόμενα χρόνια έμαθα την απάντηση.

Η σχέση μας αρχίζει και τελειώνει σε δύο λέξεις, «σεβασμός» κι «εμπιστοσύνη». Δε χρειάζεται να επεκταθώ.

Η φωτογραφία που υπάρχει σε αυτό το blog είναι ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την κατάκτηση του τροπαίου το 2013.

Στην κυριολεξία ελάχιστα δευτερόλεπτα, δεν πρέπει να είχε περάσει λεπτό από την κόρνα της λήξης. Δεν θυμάμαι καν πως κατάφερα και μπήκα στο παρκέ της «Ο2 Αρενα» και πλησίασα στον πάγκο.

Είναι η πιο «έντονη» φωτογραφία από τις στιγμές που μου έχει χαρίσει η δουλειά μου. Να είναι καλά ο Γιώργος ο Ματθαίος που με… τσίμπησε με την κάμερα του μέσα στο αλαλούμ.

Θυμάμαι πολύ καλά τι του ψιθύρισα στο αυτί. Θυμάμαι πολύ καλά, σαν τώρα, τι μου απάντησε.

Σεβασμός κι εμπιστοσύνη όμως, οπότε να με συμπαθάτε θα το κρατήσω για μένα…

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες μου ζήτησαν τις τρεις πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό μου όταν ακούω το όνομά του.

Ψωλάς. Θρύλος. Ρομπότ.

Συγγνώμη για την απρέπεια της λέξης. Τη χρησιμοποιώ όχι μόνο για όσα κάνει στο παρκέ, αλλά για όσα είναι ως άνθρωπος. Οικογενειάρχης, μεγαλώνει 6 παιδιά μαζί με την γυναίκα του, την «Παναγία των Ολυμπιακών» όπως τη λένε πολλοί.

Ο Σπανούλης είναι πολύ καλύτερος άνθρωπος από ό,τι είναι μπασκετμπολίστας.

Θρύλος γιατί πολύ απλά άλλαξε την ιστορία του τμήματος. Όπως και οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος που τον χρυσοπλήρωσαν και τον πίστεψαν.

Ο Σπανούλης είναι ο θρύλος του Θρύλου!

Ρομπότ διότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο άνθρωπος είναι παρανοϊκός με το μπάσκετ και με την προπόνηση. Παρανοϊκός με την λεπτομέρεια.

Προσέχει τι τρώει, προσέχει την ξεκούρασή του, προσέχει το σώμα του σαν χρυσάφι. Για αυτόν είναι η περιουσία του.

Θα βγει, θα διασκεδάσει, θα πιει, θα μεθύσει, θα χορέψει, θα τραγουδήσει (αυτό καλό είναι να μην το κάνει συχνά), αλλά σε όλα υπάρχει ένα όριο και σε όλα υπάρχει ένα πρόγραμμα.

Ο ακριβής τρόπος με τον οποίο λειτουργεί μου θυμίζει ρομπότ. Για τέτοια ακρίβεια μιλάμε…

Δε φαντάζεστε πόση ειλικρίνεια περιλαμβάνει η δήλωσή του πως «κανείς δεν ξέρει πόσες ώρες δουλειάς έχω αφιερώσει στη ζωή μου».

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η απόφασή του να αφήσει τα «πράσινα» για τα «κόκκινα» είχε πολλές αιτίες. Γνωστές κι άγνωστες.

Από όλες τις αιτίες μία ήταν η σημαντικότερη. Το κίνητρό του να πάει στον αδύναμο για να τον κάνει δυνατό, να πάει στον δεύτερο για να τον κάνει πρώτο.

Αυτός είναι ο Σπανούλης. Δεν του αρέσουν τα εύκολα, ποτέ δεν του άρεσαν.

Οι Αγγελόπουλοι είδαν στο δικό του πρόσωπο τον αναμορφωτή του μπασκετικού Ολυμπιακού. Αναγκάστηκαν να ξοδέψουν πάρα πολλά λεφτά. Πλάκα πλάκα με τις εφορίες και τα μανατζερικά έξοδα (10% του συμβολαίου) στα δέκα χρόνια «ερυθρόλευκων» συμβολαίων και των πριμ που είχαν αυτά πρέπει να έχουν βγάλει από την τσέπη τους μόνο για τον αρχηγό τους, περίπου 45.000.000 ευρώ. Χωρίς υπερβολή!

Και για να σας προλάβω τα συμβόλαια και τα πριμ δέκα χρόνων αγγίζουν περίπου τα 20 εκατομμύρια καθαρών απολαβών.

Τα άξιζε μέχρι «δεκάρας τσακιστής» διότι αν δεν ήταν αυτός, ο μπασκετικός Ολυμπιακός θα ήταν κάτι άλλο.

ΥΓ: Πολύ κοντά στα όσα αναφέρω παραπάνω βρίσκεται στο δικό μου μυαλό και ο Γιώργος Πρίντεζης και δεν το αναφέρω με σκοπό.

Είναι ΑΝΑΓΚΗ αυτοί οι δύο παίκτες να κλείσουν την καριέρα τους στον Ολυμπιακό κάνοντας πρωταθλητισμό και διεκδικώντας ένα ακόμη Final 4. Ακόμη κι αν χρειαστούν οικονομικές υπερβάσεις κι ένας προπονητής που να επιλέξει ξένους αντάξιους της Euroleague και όχι «στοιχήματα».

ΥΓ 2: Θα σας διηγηθώ μία ιστορία γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μου την έχει πει ο Σκουντής. Είχε πάει για ένα γύρισμα στο ΟΑΚΑ. 2008. Πρωί 8.15. Το γύρισμα του Βασίλη ήταν άσχετο με το μπάσκετ.

Όπως μπήκε στους διαδρόμους του ΟΑΚΑ άκουσε μπάλα να «μπιστάει» στο παρκέ και παπούτσια να «στριγγλίζουν» από το γλίστρημα της σόλας. Περίεργος είναι, πέρασε από τη φυσούνα που οδηγεί στην κεντρική σάλα.

Σπανούλης και Διαμαντίδης στις 8.15 το πρωί, μόνοι τους έκαναν προπόνηση και μάλιστα ήταν φουλ ιδρωμένοι που σημαίνει πως είχαν σίγουρα ένα μισαωράκι δράσης.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

ΥΓ 3: Όταν αναφέρομαι στον Σπανούλη σκέφτομαι πάντα το τραγούδι του Γιώργου Δημητριάδη, «όσα μου έχεις χαρίσει» που έβαλα και στο instagram.