Ο Ανδρέας Κόκκινος επιχειρεί να εμπεδώσει την τραγική είδηση που σόκαρε τον πλανήτη και εστιάζει στη στάση ζωής του σπουδαίου αθλητή και τεράστιου ανθρώπου, Κόμπι Μπράιαντ με τα μηνύματα και τα διδάγματα που απορρέουν από αυτό το “μαύρο” γεγονός να είναι πολύ μεγαλύτερα τόσο από την καλαθόσφαιρα, όσο και από τον αθλητισμό γενικότερα.
Τόνοι μελανιού, χιλιάδες κείμενα, εκατομμύρια λέξεις γράφτηκαν, γράφονται και φυσικά θα γραφτούν… Αυτός είναι και ο ευκολότερος δρόμος και τρόπος έκφρασης μου και γι’αυτό θα προσπαθήσω να πω δυο λόγια. Ο τραγικός θάνατος του Κόμπε Μπράιαντ και της 13χρονης κόρης του Τζιάνα είναι δυστυχώς η είδηση που μονοπωλεί την επικαιρότητα από χθες βράδυ.
Οι αντιδράσεις πανομοιότυπες, παγωμάρα, αμφιβολία, σοκ, ανατριχίλα, θλίψη. Ο Κόμπε δεν είναι πια μαζί μας. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι σκεφτήκατε πως δε μπορεί να είναι αλήθεια, κάποιος θα το διαψεύσει, πως είναι ράδιο αρβύλα, fake news. Δυστυχώς δεν ήταν… Ένας από τους κορυφαίους καλαθοσφαιριστές όλων των εποχών έχασε τη ζωή του τόσο πρόωρα, τόσο τραγικά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η μοίρα του επεφύλασσε να πάρει μαζί του στον παράδεισο και τη 13χρονη κορούλα του, Τζιάνα.
Εάν αναρωτιέστε για την έκταση που έχει πάρει το τραγικό ζήτημα πρέπει πρωτίστως να καταλάβετε πως ο Κόμπι δεν ήταν ένας απλός κσλαθοσφαιριστής. Δεν ήταν μόνο κάποιος που κέρδισε 5 πρωταθλήματα στο ΝΒΑ (αγωνιζόμενος για 20 σεζόν αποκλειστικά στους Λέικερς), αναδείχθηκε 2 φορές MVP των τελικών, 1 φορά MVP της ρέγκιουλαρ σήζον, κλήθηκε 18(!!!) φορές σε All Star Game και αναδείχθηκε 4 φορές MVP αυτού, κέρδισε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια με την TEAM USA, πέτυχε 81 (!) πόντους σε αναμέτρηση απέναντι στους Τορόντο Ράπτορς, σημείωσε 60 πόντους στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του σπέναντι στους Τζαζ σε ηλικία 37 ετών και 234 ημερών, πρώτος σκόρερ της κανονικής διάρκειας το 2006 και 2007, νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων το 1997…
Θα μπορούσα να απαριθμώ επιτεύγματα για ώρες, όμως αυτά είναι χιλιοειπωμένα. Και εκτός αυτού δεν είναι και τα πιο σημαντικά. Ο καθολικός σεβασμός από αντιπάλους, ο μύθος που χτίστηκε γύρω από το όνομα του, το γεγονός ότι αποτέλεσε ίνδαλμα και πρότυπο επηρεάζοντας εκατομμύρια κόσμου που ασχολήθηκε -σε οποιοδήποτε επίπεδο- με την καλαθόσφαιρα και σημαντικότερο κατ’εμέ η “Mamba Mentality”.
Προφανώς για καλύτερη κατανόηση επί του θέματος θα σύστηνα το βιβλίο, όμως εν συντομία, σε μια χιλιοειπωμένη ερώτηση κατά καιρούς ο “Black Mamba” είχε απαντήσει τα ακόλουθα για το τι εστί “Mamba Mentality” : “Είναι η συνεχόμενη προσπάθεια του να είσαι η καλύτερη πιθανή έκδοση του εαυτού σου. Η έμφαση που δίνεις σήμερα, στο να είσαι έστω λίγο καλύτερος άνθρωπος απ’ότι χθες. Η φιλοσοφία αυτή βασίζεται πάνω σε 5 συναισθήματα 1)ειλικρίνεια, 2)πάθος, 3)αισιοδοξία, 4)αποστασιοποίηση από εξωγενείς παράγοντες, 5)αφοβία.
Ο άνθρωπος που δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα, μια νοοτροπία, μια φιλοσοφία που ακολουθούν χιλιάδες αθλητές. Μια στάση ζωής, που απαιτεί και υποβοηθά το σημαντικότερο όλων. Την αυτοβελτίωση. Σκεφτείτε την μεγάλη εικόνα, έξω από το μπάσκετ, έξω από τον αθλητισμό. Εάν όλοι αφιερώνουμε ενέργεια στο να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι ατομικά, τότε αυτόματα ο κόσμος γύρος μας θα γίνει καλύτερος. Τα πάντα όμως έρχονται μέσα από σκληρή δουλειά, μέσα από θέληση, υπομονή και επιμονή.
Κι’αυτός είχε περίσσια από δαύτηνε. Δεν επαναπαύτηκε ποτέ στο ταλέντο που απλόχερα του χαρίστηκε. Δε σταμάτησε ποτέ να τρυπά το ταβάνι του, κλεισμένος ατέλειωτες ώρες σε γυμναστήρια και γήπεδα, βελτίωνε τις κινήσεις του, δούλευε το σουτ του, ίδρωνε, έλιωνε. Γιατί ήξερε πάντοτε, πως όσο σπουδαίος και να ήταν, μπορούσε να γίνει ακόμα καλύτερος και αυτό είναι μάθημα ζωής. Ο Θεός, ή η φύση, ή ότι προτιμάτε μας δίνουν τα εχέγγυα, τις δεξιότητες, το μυαλό, τα σωματικά προσόντα για να διαπρέψουμε. Όμως αυτό από μόνο του δε θα είναι ποτέ αρκετό.
Καταληκτικά όμως θα ήθελα ν’αναφέρω κάτι που έχετε ακούσει -είμαι σίγουρος- άπειρες φορές στη ζωή σας και ακροβατεί μεταξύ κλισέ και… γραφικού. Η ζωή είναι μικρή. Κάποιες φορές, πολύ μικρότερη κι’από ότι οι ίδιοι περιμένουμε.
Γι’αυτό ζήστε το σήμερα, το τώρα, χαμογελάστε, κλάψτε, έντονα, δυνατά, αληθινά. Πείτε σ’αγαπώ, σε θέλω, συγνώμη, έκανα λάθος, πείτε δεν πειράζει, μην κρατάτε μούτρα, μη χαλιέστε για ανούσια και πεζά, κοιτάξτε τη γυναίκα σας στα μάτια και πείτε της πόσο πολύ την αγαπάτε, πάρτε απ’το χέρι το παιδί σας και πείτε του πόσο περήφανοι είστε γι’αυτό, πάρτε τηλέφωνο ή επισκεφτείτε τη γιαγιά, τον παππού σας, σήμερα, τώρα, σαν να είναι η τελευταία φορά. Γιατί είμαστε ένα ψέμα…
