Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας την ανακοίνωση της Ευρωλίγκας πως «οι διοργανώσεις θα συνεχιστούν μόλις η κατάσταση το επιτρέψει», μια αχτίδα ελπίδας σε διαπερνά, ωστόσο, αυτόματα καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο σήμερα που μιλάμε φαντάζει αδύνατο. Αυτό δεν έχει να κάνει με ένα προϊόν απαισιόδοξης σκέψης και κινδυνολογίας αλλά με τις πραγματικές συνθήκες που υπάρχουν εκεί έξω. Σε κάθε χώρα η οσμή του θανάτου και του ιογενούς πολέμου γίνεται ολοένα και πιο έντονη και το άμεσο μέλλον δε φαίνεται να μας προσφέρει μια οριστική λύση. Το μεγάλο πρόβλημα στις διεθνείς διοργανώσεις επίσης είναι πως μπορεί στην Ελλάδα τα πράγματα να είναι καλύτερα και κάπου παραδίπλα να είναι δέκα φορές χειρότερα. Μπορεί στην Ισπανία η κυβέρνηση να αποφασίσει «α» και στην Ιταλία «β». Αυτό, λοιπόν, μοιάζει αδύνατο να καταφέρεις να το μανατζάρεις μέσα σε 30 ή 40 ημέρες.
Πρώτα από όλα αυτό που αφορά τους πάντες είναι η δημόσια υγεία και η ζωή. Όλα τα υπόλοιπα έπονται και αυτό οφείλουμε να το ξεκαθαρίζουμε σε κάθε τόνο. Αν πρέπει σώνει και καλά να δούμε την επόμενη ημέρα της Ευρωλίγκας και του μπάσκετ θεωρώ πως πρέπει όλοι να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Να παραμείνουν οι οργανισμοί βιώσιμοι. Είναι που είναι το μπάσκετ ένα άθλημα που βάζεις πολλά και σου επιστρέφονται ελάχιστα η τωρινή κατάσταση το κάνει ακόμη πιο δύσκολο.
Δυστυχώς, το χτύπημα της πανδημίας δεν αφορά μόνο το φινάλε αυτής της σεζόν αλλά θα πλήξει και την επόμενη. Δεν υπάρχει περίπτωση σε μια παγκόσμια οικονομία που έχει πληγεί με αυτόν τον τρόπο να μην υπάρχει μεγαλύτερη ζημιά. Τα έσοδα των ομάδων έχουν μηδενίσει και αυτό τεχνικά δεν μπορεί να κανονικοποιηθεί από τη μία μέρα στην άλλη.
Η διοργανώτρια αρχή θα πρέπει να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ ομάδων και παικτών για παράδειγμα καθώς είναι αδύνατο να μην υπάρξουν μεγάλες αναπροσαρμογές στην οικονομική τους σχέση από τη στιγμή που τα πάντα έχουν «παγώσει». Παράλληλα, το θέμα των χορηγιών, των τηλεοπτικών συμβολαίων και όλων των σχετικών ζητημάτων θα είναι ένα φλέγον ζήτημα για το «αύριο».
Είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να κατανοήσουμε πως αυτό που ζούμε είναι κάτι πρωτοφανές και δεν έχει συμβεί εδώ και 102 χρόνια τουλάχιστον (μπορείς να το συγκρίνεις μονάχα με τη γρίπη του 1918). Άρα, όταν ξημερώσει αυτός ο εφιάλτης πολλά δεν θα είναι όπως τα είχαμε αφήσει εκείνο το …βράδυ που πέσαμε για ύπνο και μπήκαμε σε αυτό τον λαβύρινθο. Ναι, δεν είναι ευχάριστο και πονάει, αλλά καμιά φορά οφείλεις να παίρνεις τα πράγματα στη ζωή όπως έρχονται. Και εδώ μιλάμε για μια πραγματικά απρόσμενη εξέλιξη με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ανθρωπότητα.
ΥΓ: Όποιος δεν καταλάβει αυτή τη στιγμή πως κρίσιμο και σημαντικό είναι να κρατήσει τον τομέα του «ζωντανό» θα έχει χάσει το δάσος. Όλο το θέμα είναι η βιωσιμότητα των οργανισμών.
ΥΓ2: Δεν πίστευα ποτέ πως οι κομάντο θα φορούν το 2020 μάσκες, γάντια και ποδιές. Είμαστε όλοι δίπλα σας και σας ευχαριστούμε για τη μάχη που δίνεται απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό. Εσείς είστε ινδάλματα για τη νεολαία.
ΥΓ3: Ελλαδάρα μου θα αντέξεις. Το μυαλό μας πρέπει να είναι στα «αδέρφια» μας από την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και όπου αυτός ο πούστης ο ιός χτυπά με τέτοια βαναυσότητα.
ΥΓ4: Μένουμε σπίτι για να σώσουμε τον διπλανό μας, τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, την πατρίδα μας. Δεν έχουμε άλλο όπλο απέναντι σε αυτή την πανδημία.
ΥΓ5: Αν αφήσω στην άκρη τις θεωρίες συνομωσίας που μου τρώνε το κεφάλι για το πως προέκυψε όλο αυτό τότε θα πρέπει να σταθώ στους μαλ…ς που αντί για προβατίνα τρώνε παγκολίνο.
