Τα τελευταία χρόνια η Εθνική Ελλάδας βιώνει μια διαρκή κρίση. Όλα φταίνε, αλλά ακόμα δεν έχει βρεθεί η ρίζα του κακού. Μήπως το πιο σημαντικό είναι το κεφάλαιο “προπονητής”;
Δεν θέλουμε να θίξουμε ή να υποτιμήσουμε τον Φώτη Κατσικάρη, αλλά ούτε και τους προκατόχους του, Αντρέα Τρινκιέρι και Ηλία Ζούρο. Όμως, ο μοναδικός διάδοχος του Παναγιώτη Γιαννάκη που δεν απέτυχε παταγωδώς ήταν ο Γιόνας Καζλάουσκας. Ο Λιθουανός μάλιστα έκανε το… θαύμα με το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009, αλλά στο Μουντομπάσκετ του 2010 δεν κατάφερε να προχωρήσει.
Ο μοναδικός ομοσπονδιακός προπονητής που έχει αφήσει το στίγμα του τα τελευταία χρόνια είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης! Ο “δράκος” είχε μεν απίστευτη ποιότητα στα γκαρντ με τους Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Ζήση και Χατζηβρέττα, όμως δεν θα πρέπει να αμελούμε και το πόσο καλά τους διαχειρίστηκε, “δένοντας” εκπληκτικά την περιφερειακή του γραμμή.
Μην ακούμε το άλλοθι των απουσιών που επικαλούμαστε στους διαδόχους του. Παίζει ξεκάθαρα ρόλο και ο προπονητής σε τέτοια θέματα. Συν τοις άλλοις, ο Γιαννάκης δεν είχε “διστάσει” να αφήσει εκτός μεγάλα ονόματα της προηγούμενης φουρνιάς και να δώσει τα κλειδιά στους παίκτες που πίστεψε περισσότερο.
Ο απολογισμός; Το 2004 αποκλείστηκε από την καλύτερη Αργεντινή όλων των εποχών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, χάνοντας στις λεπτομέρειες. Έναν χρόνο μετά ήρθε η απόλυτη δικαίωση με το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου και το καλοκαίρι του 2006 το ονειρεμένο ταξίδι στην Ιαπωνία με τη δεύτερη θέση στο Μουντομπάσκετ. Εκεί, όπου γράφτηκε μια επική σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, καθώς η επίσημη αγαπημένη έριξε στο καναβάτσο τις ΗΠΑ του Μάικ Σιζέφσκι που από τότε δεν χάνουν από κανέναν.
Το 2007 άγγιξε ένα ακόμη μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, όμως του το στέρησε το διαιτητικό “χειρουργείο” στον ημιτελικό με την Ισπανία, ενώ ο επίλογος γράφτηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, όπου για ένα άστοχο τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη στην εκπνοή, χάθηκε το εισιτήριο για τον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων από τον “κακό δαίμονα”, Αργεντινή. Στο μεταξύ είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό και κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η συνεργασία του με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, χωρίς να έχει στο ενεργητικό του καμία αποτυχία.
Έκτοτε στις δύσκολες στιγμές το όνομά του έπεφτε σχεδόν πάντα στο τραπέζι για να επιστρέψει, όμως μέχρι στιγμής κάποιοι δεν τον θέλουν πίσω. Γιατί, άραγε; Δεν έμαθαν από τα διαρκή “χαστούκια”; Σε εθνικά θέματα, δεν χωρούν εγωισμοί. Σε αυτή τη φάση χρειάζεται ένας προπονητής να ανοικοδομήσει την “γαλανόλευκη” και η ιστορία έχει δείξει πως η θητεία του Γιαννάκη κατάφερε να το πετύχει, παίρνοντας μάλιστα ρίσκα, που βγήκαν σε καλό. Ας μπουν στην άκρη ορισμένοι εγωισμοί και να λάβει επιτέλους σάρκα και οστά η μεγάλη επιστροφή, ώστε να μην χαραμιστεί αυτή η τόσο καλή φουρνιά παικτών που υπάρχει στη νέα γενιά.
