Είναι αυτό το παράξενο συναίσθημα… Που με πιάνει τέτοιες ώρες… Όταν οι ειδήσεις, πάλι με άφησαν δυσαρεστημένο…
Μέσα μου όμως, υπάρχει μια ενοχή!
Γιατί αυτό το συναίσθημα δεν το νιώθω πάντα;
Τόσα παιδιά χάνονται στην Αφρική… Χρόνια τώρα!
Ε λοιπόν, δεν το ένιωθα για εκείνα τα παιδιά που χάνονται (και μέχρι να αναρτήσω αυτό το κείμενο, μάλλον θα χαθούν και άλλα), επειδή τώρα ο κίνδυνος βρίσκεται δίπλα μου!
Λίγα μέτρα… ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ από εμένα!
Όλο αυτό, ΘΑ τελειώσει και δεν με νοιάζει αν πεις… Τα ίδια γράφει ο μ@λ@κ@ς!
Επειδή ΘΑ το γράφω συνέχεια!
Ο άνθρωπος πάντα κερδίζει! Η ζωή, πάντα κερδίζει!
Όμως την ώρα που θα ξαναβγούμε στον ήλιο…
Κάποιοι θα γίνουν σοφότεροι. Πιο συναισθηματικοί. Πιο συμπονετικοί. Πιο απλοί…
Είναι αυτοί που «μόλις βγουν στους δρόμους», θα πάνε να αγκαλιάσουν και τους ανθρώπους εκείνους, που τους είχαν απομονώσει (και αυτόματα τους έθεσαν σε λιγότερο… κίνδυνο), για ασήμαντες διαφορές…
Γιατί, τώρα καταλαβαίνουν πόσο ασήμαντες ήταν εκείνες οι διαφορές που ακόμα και ταξικές να ήταν, καταλαβαίνουν, πόσο ίδιοι είμαστε ΟΛΟΙ!
Αλλά και πόσο μικροί… Όσο μικροσκοπικός είναι αυτός ο εχθρός, είδαμε τι μπορεί να κάνει…
Σε εμάς τους τόσο μικρούς, σε σχέση με το σύμπαν…
Θα υπάρξουν όμως και αυτοί που δεν θα καταλάβουν…
Ας ελπίσω, η άγνοια τους να μην μετατραπεί σε πρόκληση της (κοινής για ΟΛΟΥΣ) μοίρας.
Γιατί την άλλη φορά, η μοίρα μπορεί να είναι πιο σκληρή!
*Πριν από λίγες μέρες, είχα γράψει ότι «Όλο αυτό, όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, ξαφνικά θα εξαφανιστεί»
Ήδη το… επανέλαβα και ΘΑ με θυμηθείτε!
