Του Δημήτρη Χανδριώτη
1η Δεκεμβρίου 2016 σήμερα. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Πόσο μας λείπεις, λεβέντη μου… Όπως λέει και το τραγούδι «Heaven was needing a hero somebody just like you», Πρωταθλητή μου. Σήμερα η μνήμη με πολιορκεί με θύμησες του Έπους της Βοστώνης. Ξεφυλλίζω τις σελίδες του ημερολογίου, εκείνου του μαρτυρικού ημερολογίου…
Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2015. Θυμάσαι; Φεύγαμε οι τρεις μας, εσύ, η μητέρα σου κι εγώ, για το Mission Impossible, στη Βοστώνη και την ένταξή σου σε trial στο ξακουστό Dana – Farber Cancer Institute του Harvard, για καταπολέμηση του διάχυτου όγκου, στο στέλεχος του εγκεφάλου, με στοχευμένη πειραματική θεραπεία. Το τηλέφωνο χτυπά στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, λίγο πριν κάνουμε check-in. Στην άλλη άκρη του ακουστικού ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου να σε διαβεβαιώνει: «Νεόφυτέ μου, σε δύο χρόνια θα σου δώσω το πτυχίο σου». Όμως η κλινική σου κατάσταση δεν είναι καλή: αδυνατισμένο αριστερό χέρι και πόδι, προβλήματα στην κατάποση, διπλωπία, τρομερός πονοκέφαλος. Πολλοί φίλοι και συγγενείς αγωνιούν για το αν θα αντέξεις ένα τέτοιο ταξίδι, έστω και σε τροχοκάθισμα. Προσωπικά δεν είχα καμία έγνοια. Σε ήξερα πολύ καλά, Πρωταθλητή μου!
Από τη Δευτέρα, 12 Οκτωβρίου έως και την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου, καταιγισμός εξετάσεων: MRI και MR Spectroscopy, Ultra Sound στο Brigham and Women’s Hospital, το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Harvard και ουρολογικές, αιματολογικές εξετάσεις και καρδιογραφήματα, ταυτόχρονα με τη δοκιμαστική χορήγηση φαρμάκου, στο Dana – Farber. Τέσσερα χάπια των 100 mg το καθένα… Και έπρεπε να τα καταπιείς μπροστά τους, ένα – ένα κάθε φορά, και να μην βήξεις, να μην πνιγείς, μήπως και φανεί πως έχεις πρόβλημα στην κατάποση και μας αποκλείσουν από το trial. Έσφιξες τα δόντια και άντεξες κι αυτό το μαρτύριο. Έκανες υπέρβαση, λεβέντη μου. Επιπρόσθετα, έκανες φυσιοθεραπεία στο Charlestown Spaulding Rehabilitation Hospital. Απίστευτο πραγματικά από πού αντλούσες όλη αυτή τη δύναμη!
Επιτέλους Πέμπτη, 22 Οκτωβρίου, αρχίζει επίσημα η χορήγηση του φαρμάκου. Ο γιατρός σου στο Dana – Farber, ο Professor Patrick Wen, διαβάζει στα reports του γιατρού σου, του Στέργιου Ζαχαρούλη, ότι είσαι Κύπριος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νταμπλούχος με την ομάδα σου, την ΕΘΑ. Χωρίς να χάσει χρόνο έρχεται σε επαφή με την διοίκηση των Boston Celtics, η οποία αμέσως ανταποκρίνεται με τρεις τιμητικές προσκλήσεις για τον Champ και τους γονείς του, για τον αγώνα που θα διεξαγόταν στο TD Garden μεταξύ των ομάδων Boston Celtics και Toronto Raptors, την Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου. Αμέσως, άστραψε το πρόσωπό σου. Απογειώθηκες…
Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου. Η αρχή μιας βδομάδας, πραγματικός Γολγοθάς. Μύκητες στο στόμα και χορήγηση αγωγής. Τρίτη, 27 Οκτωβρίου. Με δυσκολία κρατιέσαι όρθιος, λεβέντη μου. CT scan πνευμόνων στο Brigham και τα αποτελέσματα δείχνουν πνευμονία. Αντιβίωση και πίσω στο ξενοδοχείο.
Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου. Συνεχίζεται η χορήγηση της αντιβίωσης και η αγωγή για τη μυκητίαση. Φυσικά, συνεχίζεται και η χορήγηση των χαπιών του trial και της κορτιζόνης. Όμως, η νύκτα που έρχεται είναι εφιαλτική. Ο βήχας και τα απανωτά πνιξίματα ήταν μια κόλαση.
Την Πέμπτη, 29 Οκτωβρίου, στο Dana – Farber οι αιματολογικές εξετάσεις έδειξαν ψηλές τιμές του bilirubin και πιθανή τοξικότητα του φαρμάκου, γι’ αυτό και οι γιατροί σε συνεννόηση με την εταιρεία αποφασίζουν διακοπή της χορήγησης του φαρμάκου του trial μέχρι την Τρίτη, που θα γίνει επαναξιολόγηση της μυκητίασης και της πνευμονίας και νέες αιματολογικές εξετάσεις προκειμένου να διαφανεί αν όλα είναι εντάξει για τη συνέχιση της θεραπείας. Το ίδιο δύσκολη όμως με τις προηγούμενες δύο νύχτες ήταν και η νύχτα της Πέμπτης. Θυμάμαι, Νεόφυτέ μου, που σε βοηθήσαμε να κάνεις μπάνιο και η μητέρα σου θέλοντας να σε προστατεύσει σου είπε: «Νεόφυτε μου, μην πας αύριο στον αγώνα των BostonCeltics». Τότε ήταν που γύρισες, την κοίταξες διαπεραστικά και της είπες απλά: «Θα πάω». Το πείσμα, η θέληση, η λεβεντιά σου, απίστευτη αγόρι μου…
Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου. Το πρωί ξεκινά με ειδική εξέταση για την κατάποση (swallow test) στο Brigham. Τα αποτελέσματα απογοητευτικά… Τα φαγητά εισέρχονται στους πνεύμονες. Επιστροφή στο Dana – Farber όπου ήδη ενημερώθηκαν για τα αποτελέσματα του swallow test… Μια γιατρός και μια νοσοκόμα μας στήνουν στον τοίχο, κάτι σαν τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Σου είπαν, θυμάσαι; «Νεόφυτε, πραγματικά λυπούμαστε αλλά είσαι ενήλικας και πρέπει να σου πούμε ότι πεθαίνεις. Η πνευμονία που έχεις είναι πνευμονία από εισρόφηση (aspirationpneumonia). Είσαι σίγουρα εκτός trial και σήμερα, το πολύ αύριο, θα σε συμβουλεύαμε να φύγεις και να επιστρέψεις στην Κύπρο».
Δεν ήξεραν τις ρίζες σου, λεβέντη μου. Δεν ήξεραν ότι ο παππούς σου ο Νεόφυτος ήταν μέλος της ΕΟΚΑ. Τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν οι Άγγλοι στο Κάστρο της Κερύνειας αλλά αυτός άντεξε. Δεν ήξεραν ότι ξάδερφος του παππού σου, του Ελλάδιου, είναι ο ήρωας της ΕΟΚΑ Στυλιανός Λένας, από τα Χανδριά. Δεν ήξεραν, ακόμα, ότι εσύ, Νεόφυτέ μου, κουβαλώντας αυτό το θηρίο μέσα στο κεφάλι σου, κατάφερνες εν μέσω χημειοθεραπειών να αριστεύεις στο Τμήμα Μηχανικών Μηχανολογίας και Κατασκευαστικής του Πανεπιστημίου Κύπρου και να συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους τρεις πρώτους φοιτητές του Τμήματος και ταυτόχρονα να προσπαθείς να ξαναπαίξεις μπάσκετ με ενάμισι πόδι, ενάμισι χέρι και διπλωπία.
Με τη μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπό σου, μετά το πρώτο σάστισμα, απάντησες στη γιατρό λακωνικά: «I will think»! Δε χρειάστηκες χρόνο για να απορρίψεις το τελεσίγραφο και για να αποφασίσεις τον ανυποχώρητο μέχρι τέλους αγώνα στη Βοστώνη: Μολών λαβέ. Η άμεση εισαγωγή στο Brigham και η αντιμετώπιση της πνευμονίας ήταν μονόδρομος. Έτσι γύρω στις 6.00 το απόγευμα μεταφερθήκαμε στον 5ο όροφο του Brigham, τον Πνευμονολογικό και ενώ σε λίγο θα άρχιζε ο αγώνας των Boston Celtics, στο TD Garden, εσύ ξεκινούσες έναν ανεπανάληπτο αγώνα… Οι γιατροί κάνουν τα πάντα, αλλά η πνευμονία δεν μπορούσε να ελεγχθεί με κανέναν τρόπο. Τα μηχανήματα συχνά πυκνά κάνουν εκείνο το δαιμονισμένο ήχο κάθε φορά που πέφτουν τα οξυγόνα και γύρω στις 5.30 τα χαράματα του Σαββάτου, 31 Οκτωβρίου, εσπευσμένα σε μεταφέρουν, λεβέντη μου, στο ICU, την Εντατική του 3ου ορόφου. Σε μισή ώρα μας φωνάζουν να σε δούμε, να σε φιλήσουμε και σε ενημερώνουν, ενώπιον μας, ότι σε ένα λεπτό ετοιμάζονται να σε βάλουν σε τεχνητό κώμα… Τους φεύγεις, μας φεύγεις. Κι εσύ ατάραχος, να μη φοβάσαι. Υποκλίνομαι αγόρι μου, στη λεβεντιά σου.
Κι ενώ φτάνουμε με τη μητέρα σου στο ειδικό δωμάτιο για τους συγγενείς, στις 6.15 π.μ., παίρνω μήνυμα από την Κύπρο, από την Κατερίνα τη μητέρα του Γιώργου, του άλλου νεαρού με όγκο στον εγκέφαλο: «Αγαπητέ μου Δημήτρη», έγραφε, «ο αετός μου έφυγε ψηλά». Ο Γιώργος είχε χάσει τη μάχη για τη ζωή λίγες ώρες νωρίτερα…
Γύρω στο μεσημέρι του Σαββάτου μπήκαμε για λίγο με τη μητέρα σου να σε δούμε. Πέντε γιατροί από πάνω σου. Ρώτησα τον επικεφαλής των γιατρών Max Weinmann, για την κατάστασή σου κι εκείνος μου εξήγησε για την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση της υγείας σου και για το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρεις. Μας εξήγησε ότι η πνευμονία από εισρόφηση αφορά ολόκληρο τον δεξιό πνεύμονα και μέρος του αριστερού και ότι τα βρογχοσκόπια που χρησιμοποιούν τα έχουν παραλάβει πριν από λίγες μόνο μέρες στο Harvard. Μας είπε ακόμα ότι θα κάνουν τα πάντα για τον Νεόφυτο, ο οποίος, με τις μετρήσεις που έχουν, δείχνει να είναι great fighter.
Η μάχη συνεχίζεται και γύρω στις 7.00 το βράδυ φτάνει το νέο ότι είσαι ελαφρά καλύτερα. Γύρω στις 8.00 το πρωί της Κυριακής, 1ης Νοεμβρίου δοκιμάζουν και σε ξυπνούν και αναπνέεις, έστω και για λίγο, χωρίς αναπνευστήρα. Μας αφήνουν να σε δούμε. Τεράστια η συγκίνηση μας. Με το δεξί σου χέρι αγγίζεις στον ώμο τη μητέρα σου, που την βλέπεις να είναι καταβεβλημένη και σφίγγεις τη γροθιά σου. Σου λέει είμαι μια χαρά κι εσύ επιμένεις να ξανασφίγγεις τη γροθιά σου.
Γύρω στο μεσημέρι ζήτησες ιερέα να σε συγχωρέσει και να προσευχηθεί να γίνεις καλά! Αλήθεια, τι να σου συγχωρέσει; Σε μια ώρα ήταν μαζί μας ένας ιερέας, Καθηγητής στη Θεολογική Σχολή της Βοστώνης. Συγκλονιστική στιγμή. Δεν υπάρχουν λόγια…
Το πρωί της Δευτέρας, 2 Νοεμβρίου 2015, είσαι σταθερός αλλά ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση, Πολύ αδύναμος, ειδικά στο αριστερό χέρι και πόδι, νηστικός από την Παρασκευή το πρωί. Γύρω στις 10.00 π.μ. έρχεται και ο γιατρός που θα κάνει την επέμβαση και σου εξηγεί: «Νεόφυτε, θα σου κάνουμε τραχειοστομία και γαστροστομία» Θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι δε θα ξαναπάθεις πνευμονία από εισρόφηση». Και συμπλήρωσε: «Περιμένουμε τον ProfessorWen, τον γιατρό σου, που επιστρέφει σήμερα στην Αμερική, για να δούμε τι θα γίνει με το trial και αν μπορεί να σου δώσει το φάρμακο από το feedingtube. Θα σε ταλαιπωρήσουμε αλλά, αν δουλέψει το φάρμακο, η τραχειοστομία και η γαστροστομία θα ακυρωθούν αμέσως και θα τρως κανονικά από το στόμα». Αυτά σου είπε ο χειρουργός και υπέγραψες για την εγχείρηση που θα γινόταν στις 4.00 το απόγευμα. Γύρω στα μεσάνυκτα σε πήραν για MRI.
Το πρωί της Τρίτης, 3 Νοεμβρίου, σε βρίσκουμε να αναπνέεις λίγο μόνος σου αλλά και με τον αναπνευστήρα, που είναι τώρα όχι στο στόμα αλλά στην τραχεία. Αρχίζουν επιτέλους να σου δίνουν φαγητό από το feeding tube μετά από τόσες μέρες νηστικός. Η επικοινωνία μας γίνεται πλέον με δύο αλφάβητα: ένα ελληνικό για εμάς και ένα αγγλικό για τους γιατρούς αλλά και χαρτί για να γράφουμε τι μας δείχνεις. Θυμάσαι; Έκανες τέσσερις ερωτήσεις: Τι έδειξε το MRI; Πότε θα αναπνέεις χωρίς αναπνευστήρα; Πότε θα βγεις από την εντατική; Τι γίνεται με τα οικονομικά μας;
Σου απάντησε η μητέρα σου να μην σε απασχολεί το οικονομικό μέρος και ότι αν δεν σε έδειρε όταν ήσουν μικρός, θα έτρωγες ξύλο στην εντατική. Χαμογέλασες, ζήτησες το αλφάβητο για να μας πεις ευχαριστώ! Εμείς σ’ ευχαριστούμε γιε μου, που αξιωθήκαμε να έχουμε εσένα για παιδί μας.
Το απόγευμα της Τρίτης μας συνάντησε ο Professor Wen. Ήταν πολύ ανθρώπινος. Μας ενημέρωσε ότι το MRI έδειξε πως ο όγκος μεγάλωσε, πολύ λίγο μεν, αλλά τόσο ώστε να αυξάνει τα προβλήματά σου. Είναι δύσκολο είπε αλλά δεδομένου ότι συνεχίσει η βελτίωσή σου και βγεις από την Εντατική και αναπνέεις μόνος σου, χωρίς τον αναπνευστήρα, θα προσπαθήσει με το IRB του FDA να σε ξαναβάλει στο trial και να παίρνεις το φάρμακο από το feeding tube. Και συμπλήρωσε: «Είναι τόσο λίγες οι μέρες που πήρε το φάρμακο ο Νεόφυτος που δεν μπορούμε να ξέρουμε αν δουλεύει ή δεν δουλεύει». Αυτά είπε ο γιατρός σου, Νεόφυτέ μου, και απαντήθηκαν και οι άλλες σου ερωτήσεις. Σε εξέτασε κλινικά και αφού διαπίστωσε την αδυναμία στο αριστερό χέρι και στο αριστερό πόδι, είπε πως θα χρειαστείς πολλή φυσιοθεραπεία. Στη συνέχεια σε έπιασε από το χέρι και σε ρώτησε: Are you in pain Neofytos? Ζήτησες το αλφάβητο και η απάντησή σου, Πρωταθλητή μου, φοβερή: «Boston Celtics game again». Δεν πίστευε ο Professor, τι του είπες. «Είναι απίστευτο», ψιθύρισε…
Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου, πρωί και επιτέλους αναπνέεις μόνος, χωρίς αναπνευστήρα. Ενθουσιασμένος με τη βελτίωσή σου, ο γιατρός σου Max Weinmann εξομολογείται: «Οι άνθρωποι με πνευμονία από εισρόφηση συνήθως πεθαίνουν, πόσο μάλλον κάποιος με όγκο στο στέλεχος του εγκεφάλου».
Θυμάμαι το απόγευμα της Τετάρτης ζήτησες και σου έφερα το lap top σου και είδαμε αγώνες του ΑΠΟΕΛ και της ARSENAL! Αυτά μέσα στην εντατική και με τους γιατρούς σου να παραμιλούν, Ήλθε και ο Professor Wen με ένα μάτσο χαρτιά και υπέγραψες για να ξαναμπείς στο trial, αν πάρει έγκριση από το IRB.
Από την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου μέχρι και τη Δευτέρα το απόγευμα σε μετέφεραν σε εντατική πιο χαμηλού βαθμού, στον 8ο όροφο του Brigham και τη Δευτέρα το βράδυ επιτέλους έξοδος από την Εντατική και μεταφορά σου σε δωμάτιο του 16ου ορόφου.
Την Τρίτη το πρωί ο Professor Wen παίρνει την πολυπόθητη έγκριση από το IRB για συνέχιση του trial για τον Champ. Είναι μεγάλη η στιγμή για τον γιατρό σου, Νεόφυτέ μου, αλλά ακόμα μεγαλύτερη για εσένα, Πρωταθλητή μου, καθώς με τις ατσάλινες αντοχές και τις θαρραλέες αποφάσεις σου των προηγούμενων ημερών είσαι πια νικητής, έτοιμος να ξαναπάρεις το φάρμακο, ελπίζοντας για το θαύμα.
Την Τετάρτη, 11 Νοεμβρίου, μια ουρολοίμωξη αυτή τη φορά μας αναστατώνει… Μετά από χορήγηση σχετικής αντιβίωσης περνά και αυτό και έτσι την Παρασκευή, μετά επιτέλους από διακοπή δύο εβδομάδων, ξεκινάς να παίρνεις το φάρμακο και η μάχη των μαχών συνεχίζεται…
Από την Παρασκευή 13 μέχρι και τη Δευτέρα 23 Νοεμβρίου, παίρνεις κανονικά το φάρμακό σου και δείχνεις να σταθεροποιείσαι. Κάνεις υπερπροσπάθεια και κατά τη διάρκεια της φυσιοθεραπείας. Όλοι στο 16ο όροφο κάνουν τα πάντα για εσένα: «Neo, the Champ», έτσι σε φωνάζουν, λεβέντη μου. Μέχρι και την ειδική εξέταση UGT1A1 σου έκανε ο Professor Wen, την οποία έστειλε στο Mayo Clinic και βγήκες θετικός. Σου εξήγησε ότι ήταν καλό αυτό γιατί ακόμα και αν ανέβαινε το bilirubin δε θα σήμαινε τoξικότητα από το φάρμακο και δε θα κινδύνευες να βρεθείς εκτός trial.
Τρίτη, 24 Νοεμβρίου, και ξαφνικά πανικός. Μπλοκάρει η τραχειοστομία με φλέγματα, πέφτουν τα οξυγόνα σου και πάλι συναγερμός στο δωμάτιό σου, Πρωταθλητή μου. Με κομμένη την ανάσα βλέπαμε με τη μητέρα σου τους γιατρούς να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες και σε λίγο οι προσπάθειές τους φαίνεται να καρποφορούν. Σε λίγα λεπτά αποχωρούν όλοι κι εσύ με αίματα γύρω από την τραχεία να παραμένεις ατάραχος, πραγματικός Champ.
Την Πέμπτη, 26 Νοεμβρίου, είναι η μέρα των Ευχαριστιών και από την Τετάρτη βρίσκεται στη Βοστώνη ο φίλος σου ο Αντρέας, που σπουδάζει στη Φλώριδα. Απογείωση! Χάρηκες πάρα πολύ! Μένει μαζί σου μέχρι την Κυριακή 29 Νοεμβρίου. Φεύγοντας σου λέει: «Δε σε φοβάμαι, αδελφέ μου. Θα τα καταφέρεις! Είσαι πολύ δυνατός…». Λίγες ώρες μετά δυσκολεύεσαι να κινήσεις και το δεξί σου πόδι.
Το πρωί της Δευτέρας, 30 Νοεμβρίου, του Αποστόλου Ανδρέα, σε βρίσκουμε χάλια. Μόλις σου είχε δώσει η νοσηλεύτρια το φάρμακο του trial. Ο ανένδοτος αγώνας, ο αγώνας μέχρι τέλους συνεχιζόταν, μόνο που αυτή τη φορά το τέλος άρχισε να αχνοφαίνεται. Σου έβαλαν φορητό αναπνευστήρα και ακολούθησε MRI, το τελευταίο… Ο όγκος μεγάλωσε, το φάρμακο, δυστυχώς, δε δούλεψε.
Ο ηλικίας 22 ετών Πρωταθλητής επιστρέφει ξανά στο ICU, στον 3ο όροφο. Όλοι οι γιατροί υποκλίνονται στον Champ, που αυτή τη φορά επιστρέφει για να τους δείξει πώς είναι να πεθαίνεις μάγκικα, λεβέντικα και χαμογελώντας! Ένας πραγματικός Σπαρτιάτης…
Είναι εκεί και ο γιατρός σου ο Weinmann, Νεόφυτέ μου, και μας λέει: «Υποκλίνομαι στον ηρωικό αγώνα που έδωσε ο Νεόφυτος, που πολέμησε και πέφτει σαν Σπαρτιάτης». Μήνες μετά, ο ίδιος μας στέλλει email για να μας πει: «Brave Neofytos was fighting like Spartans. Our «Leonidas» is a hero and role model for young people everywhere, not just in Cyprus, for his courage and spirit which will always be an example to all».
Είναι Τρίτη, 1η Δεκεμβρίου 2015, 4.15 τα χαράματα. «Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος, εικόνες ξεχύνονται με μιας, που πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος, κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς. Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης, μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού, γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις, ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού», όπως λέει και ο Σαββόπουλος στην Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Είμαστε δίπλα σου με τη μητέρα σου και είσαι ένας άγγελος με τα μαλλιά σου τα μεγάλα και τα γένια. Μια εικονίτσα της Παναγίας δίπλα σου σε προσέχει να επιστρέψεις έτσι στην Κύπρο και φεύγουμε, χωρίς εσένα, την ίδια μέρα από τη Βοστώνη. Στο αεροπλάνο ήμασταν λιώμα, αλλά πολύ περήφανοι για εσένα, Πρωταθλητή μου.
Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου, επέστρεψες άγγελος, όπως σε αφήσαμε και την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου μια λαοθάλασσα μέσα και έξω από την εκκλησία του Αγ. Παντελεήμονα ήρθε να σε αποχαιρετήσει και να τιμήσει τον Πρωταθλητή, που ήταν εκεί με το κασκόλ της ΕΘΑ. Έξω από την εκκλησία οι φίλοι σου να κρατούν περήφανα εκείνο το ανατριχιαστικό πανό που έγραφε: «Για κάποιους απλά λεβέντης, για όσους γνωρίζουν ήρωας…».
Ένας χρόνος πέρασε, Νεόφυτέ μου, και οι τιμές για εσένα είναι πραγματικά απίστευτες από άτομα και οργανωμένα σύνολα, από όλο το φάσμα της κυπριακής κοινωνίας. Τώρα πια δεν είσαι παιδί μόνο της Μαίρης και του Δημήτρη, αλλά και παιδί «Σύμβολο» ολόκληρης της Κύπρου.
Μετά από τον δικό σου ηρωικό και ανεπανάληπτο αγώνα έγινε πραγματικότητα το Ταμείο Αλληλεγγύης Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης Φοιτητών Πανεπιστημίου Κύπρου «Νεόφυτος Χανδριώτης» από τους φοιτητές για τους φοιτητές.
Το φάρμακο που δοκίμασες, Νεόφυτέ μου, στο Harvard και που είχε ελάχιστες παρενέργειες, το AG221, μπορεί να μην δουλεύει για όγκους στον εγκέφαλο με τη γονιδιακή μετάλλαξη IDH2, αλλά έχει εξαίρετα αποτελέσματα σε ασθενείς με οξεία μυελογενή λευχαιμία με την ίδια γονιδιακή μετάλλαξη. Σε ένα χρόνο το φάρμακο αυτό με το όνομα Enasidenib θα κυκλοφορήσει και θα βοηθήσει άλλους ανθρώπους. θα σώσει ζωές…
Πριν ενάμισι μήνα ήλθε στην Κύπρο από το Λονδίνο και έκανε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Κύπρου αφιερωμένη σε σένα, ο γιατρός σου ο Στέργιος Ζαχαρούλης. Το θέμα της διάλεξης ήταν «Σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις στον παιδικό καρκίνο: Θεραπείες ακριβείας». Ο Στέργιος παρουσίασε τη δουλειά του και είπε για σένα ότι είσαι Ήρωας και Σύμβολο και ότι ο ηρωικός αγώνας που έδωσες ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο όριο.
Έγραψε επίσης για σένα τα πιο κάτω λεβέντη μου:
Αγαπητέ Νεόφυτε,
Ήμουν ένας από τους συμπορευτές σου στον υπέρτατο αγώνα που έδωσες ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και κάθε στατιστική. Το ήθος σου, η ευγένειά σου, το ψυχικό σου σθένος, η αγάπη σου για τη ζωή, για τους γονείς σου ήταν είναι και θα είναι για μένα πηγή έμπνευσης της συνέχισης του αγώνα κατά του καρκίνου. Το να αποκαλώ τον εαυτό μου έναν από τους γιατρούς σου, παρά το τελικό αποτέλεσμα, είναι για μένα τιμή.
Γράφω αυτές τις γραμμές έχοντας την τύχη να γνωρίσω την υπόλοιπη οικογένειά σου. Καταλαβαίνω από κοντά από πού προήλθε η μοναδικότητά σου ως άνθρωπος, φοιτητής, αθλητής και ασθενής-μαχητής.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε το χαμόγελό σου ούτε την αξιολάτρευτη ευγένειά σου. Είσαι πάντα εδώ μαζί μας και μας δείχνεις το δρόμο. Αυτόν της ελπίδας, της αρετής και της δύναμης.
Σ’ ευχαριστώ,
Στέργιος
Νεόφυτέ μου, όσα κι αν σου γράψω, όσα κι αν σου πω, ο πόνος δεν κουβεντιάζεται… Μου λείπεις. Μας λείπεις, λεβέντη μου. Όμως, σε νιώθουμε, σε αισθανόμαστε, σε ψηλαφούμε… Αναστατώνεις το είναι μας, συντροφεύεις τα όνειρά μας, την ύπαρξή μας κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Είμαι σίγουρος ότι από ψηλά, διαβάζοντας αυτό το γράμμα, θα χαμογελάς, Πρωταθλητή μου!
