Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια από εκείνο το μαγικό ημιτελικό. 14 ολόκληρα χρόνια από το τρίποντο που μας έστειλε -όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε- ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.
Μοιάζει τρελλό όμως ο μέσος μπασκετικός Έλληνας/Κύπριος πρέπει να έχει δει την συγκεκριμένη φάση (σε περιγραφή Σκουντή-Χατζηγεωργίου βεβαίως βεβαίως) γύρω στις 2694 φορές. Το ακόμη πιο τρελλό όμως είναι πως κάθε φορά που ο Ζήσης διασχίζει το παρκέ, πάει μέχρι το ζωγραφιστό, βγάζει τη μπάλα στον Διαμαντίδη και ο ίδιος πυροβολεί πάνω από τον Τόνι Πάρκερ το ρόλερ-κόουστερ των συναισθημάτων, το ρίγος συγκίνησης και η ανακούφιση που συνοδεύεται δευτερόλεπτα μετά από εθνική υπερηφάνεια παραμένουν… ανεξίτηλα.
Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλείο της καλαθόσφαιρας και κατ’επέκταση του αθλητισμού, ίσως γι’αυτό να υπάρχει αυτή η “ερωτική” σχέση με την Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων.
Βάλτο αγόρι μου…