«Γιατί κάνουν έτσι αυτοί;» θα ρώταγε απορημένα κάποιος μπόμπιρας εκείνη τη μαγική βραδιά, βλέποντας όσα επακολούθησαν μετά τη λήξη του τελικού!
Η Ελλάδα στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και χιλιάδες κόσμου μέσα και έξω από το ΣΕΦ σε παροξυσμό! «Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές» όπως εμπνευσμένα τραγουδούσαν λίγο αργότερα οι Φατμέ με τη φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου!
Όλη η χώρα στα πρόθυρα της τρέλας! Μα είναι να μη τρελαίνεται κανείς; Αυτή τη φορά ούτε ο ανεκδιήγητος Ισπανός ρέφερι Σαντσίς δε στάθηκε εμπόδιο στην Εθνική μας. Με ψυχή «χιλίων λεόντων» τα παιδιά του Κώστα Πολίτη και του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου έκαναν την αρμάδα του Γκομέλσκι να μοιάζει με… πλέι μομπίλ!
Ο Γκάλης ήταν ο γνωστός «γκάνγκστερ» με 40 πόντους και ορισμένα απίθανα καλάθια που έμειναν στην ιστορία, ο Γιαννάκης έφαγε το ξύλο της ζωής του από τον θηριώδη Τσατσένκο των 2,20μ., ενώ ο Ανδρίτσος αποδείχθηκε «τέρας ψυχραιμίας» (σ.σ. έστειλε με δύο βολές το ματς στην παράταση), όπως και ο Καμπούρης, που οι θρυλικές του πια βολές τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του έξτρα πεντάλεπτου, μας χάρισαν το πολυπόθητο τρόπαιο.
Η ζήλια στα πρόσωπα των ηττημένων την ώρα της απονομής ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό που είχε καταφέρει η Εθνική Ελλάδας. Κι ας έλεγε ο Γκομέλσκι ότι «υπό τέτοιες συνθήκες, ακόμα κι η Μαυριτανία θα κέρδιζε τον τίτλο».
Εμείς θα κρατήσουμε τη δήλωση του ίδιου για τον Γκάλη λίγο μετά τον τελικό: «Είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο». Γιατί η Ιστορία θέλει γεγονότα κι όχι υποθέσεις για να προχωρήσει το δρόμο της. Και η Εθνική Ομάδα Μπάσκετ, το καλοκαίρι του 1987, έγραψε Ιστορία!
Οι πόντοι της ελληνικής ομάδας
Ελλάδα – Σοβιετική Ένωση 103-101 (τελικός, παράταση, κ.α. 89-89)
Ελλάδα: Γκάλης 40, Γιαννάκης 10, Καμπούρης 10, Ρωμανίδης 3, Φιλίππου, Φασούλας 10, Ιωάννου 8, Χριστοδούλου 10, Ανδρίτσος 12
