Ως συνήθως τα κείμενα αυτού του είδους, τα αναφέρω “Σε πρώτο ενικού”… Όμως, όσοι διαβάσετε παρακάτω, εύκολα θα καταλάβετε γιατί επιβάλλεται και ο πληθυντικός…
Αρχίζω…
Δεν μου ήλθε έτσι… ουρανοκατέβατα, για να γράψω τα παρακάτω λόγια.
Κάτι συνέβη…
Αλλά επειδή αυτό που συμβαίνει (και θα το τονίσω για μιαν ακόμα φορά) όταν ΘΑ τελειώσει, επιβάλλεται να μας βγάλει σοφότερους.
Καβγάδες πολλοί! Διαφωνίες αμέτρητες! Αχαριστίες, άλλες τόσες…
Πρέπει όμως να είμαι δίπλα και σε όλους αυτούς…
Δηλαδή, στα δύσκολα πρέπει να είμαι εκεί. Να συμπάσχω. Να το σκέφτομαι και άμα δεν μπορώ να είμαι κοντά, να στέλνω την προσευχή μου…
Δεν θα αποκαλύψω όνομα ή ονόματα, oύτε θα προβώ σε λεπτομέρειες…
Απλά ναι, κάτι συνέβη και όταν συμβαίνει κάτι, η κοινή λογική… εμπνέει την περιέργεια του πως, το πότε, το τι και το γιατί…
Όμως, το δικό μου μήνυμα, το δικό μου κείμενο, δεν έχει σκοπό να ικανοποιήσει όλα αυτά (που βέβαια είναι και κατανοητά), αλλά να στείλει ένα μήνυμα σε όλους ΜΑΣ, για κάποια στοιχειώδη μας καθήκοντα!
Επειδή λοιπόν σε αυτήν τη ζωή, το μόνο που μένει στο τέλος, είναι η σκέψη, του πόσο μπορώ να καθαρίσω αυτήν τη ψυχή, γιατί θα φτάσει η στιγμή που θα την παραδώσω…
Αυτήν τη στιγμή λοιπόν, κάποιοι δικοί μου άνθρωποι, είναι στα δύσκολα!
Άνθρωποι, με τους οποίους, δεν είχα ούτε καβγάδες, ούτε διαφωνίες!
Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, έχω να στείλω ένα δημόσιο μήνυμα:
Ότι εγώ, θα είμαι εκεί! (Και διά υπογραφής)!
*Όπου εγώ και εμείς, ΟΛΟΙ μας!
