Είναι κάτι στιγμές… Που δεν είναι ανάγκη να μιλήσεις με κάποιον…
Όχι επειδή δε θέλεις, αλλά γιατί δεν χρειάζεται…
Γιατί, τα γεγονότα, σου είπαν και σου έμαθαν τόσα πολλά…
Τώρα θα μου πει κανείς, ότι είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει ότι θέλει…
Αυτονόητο!
Είναι δικαίωμα του καθενός να μη σέβεται, αλλά τι να γίνει;
Αφού ο αυτοσεβασμός προηγείται του σεβασμού!
Αλλά να ήταν μόνο αυτό;
-Ήντα τζιαιρούς εφτάσαμεν…
-Όσπου πάμεν τζιαι γερνούμεν, άλλα πράματα θωρούμεν!
Και εγώ; Να σπάζω το κεφάλι μου και να σκέφτομαι…
-Μα τι γίνεται ρε γμτ;;; Αξίζει τον κόπο;;;
Είναι λοιπόν και αυτές οι στιγμές!
Για να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι!
Σιγή ασυρμάτου στα τηλέφωνα; Δικαίωμα του καθενός!
Μα έχω και εγώ… τηλέφωνο και ίσως την ώρα «που θα αλλάξει το συμφέρον» θα λες, ότι…
–Με λένε Ρίζο και όπως θέλω (με βολεύει) τα γυρίζω! Τότε να βάλω και εγώ τη συσκευή μου στο αθόρυβο, μην πω ότι μπορώ να το βάλω και στη φραγή!
(Δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντάς, αλλά ούτε και εγώ).
Είναι όμως και ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ δικαίωμα μου, να αρθρογραφώ για ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ!
Τώρα είμαι εδώ, στην ιστοσελίδα του cyprusbasket.net και συνεχίζω!
Υπολογισμός ημερών: Από την Πέμπτη, 7 Σεπτεμβρίου του 1989 μέχρι σήμερα, πέρασαν 11279 μέρες (σε λίγες ώρες, αυξάνονται κατά μια) και σε καμιάν από αυτές, δεν απαίτησα σεβασμό!
Έμαθα να τον κερδίζω, γιατί αν τον απαιτήσω, σημαίνει ότι δεν τον αξίζω!
*Μείναμε λίγοι στο χώρο και αντί να ενωθούμε, γινόμαστε «κανίβαλοι»…
Μάριος Πολυδώρου
