Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για την τελική ευθεία στην οποία μπαίνει η regular season της Euroleague.
Δέκα παιχνίδια έμειναν στην Euroleague και πλέον το περιθώριο λάθους έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό.
Αν για παράδειγμα κάνεις μία «γκέλα» στην έδρα σου (το οποίο δεν είναι καθόλου απίθανο κρίνοντας από τις εκπλήξεις μέχρι τώρα), δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες για να πετύχεις ένα μεγάλο «διπλό» και να τη ρεφάρεις.
Τα πράγματα ως προς τις πρώτες τρεις θέσεις είναι κάπως ξεκάθαρα αφού Εφές, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα τις έχουν καπαρώσει. Μαθηματικά όχι, αλλά η μέχρι τώρα παρουσία τους δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.
Η Εφές μέχρι και να «σβήσει» έχει δικαίωμα κάνοντας κάποιες ήττες στο τέλος και πάλι πρώτη θα είναι.
Για την 4η θέση θα κονταροχτυπηθούν Μακάμπι και ΤΣΣΚΑ με το μεταξύ τους παιχνίδι στην Μόσχα να εκκρεμεί.
Από εκεί και πέρα προσωπική μου άποψη είναι πως Παναθηναϊκός και Φενέρμπαχτσε θα είναι στα playoffs, αλλά δεν ξέρω σε ποια θέση. Το δύσκολο πρόγραμμα των «πράσινων» δεν είναι ενθαρρυντικό για την κατάληψη της 6ης θέσης.
Και μένει μία θέση που θα διεκδικήσουν Αρμάνι και Βαλένθια ενώ θα έδινα λίγες πιθανότητες στην Ζαλγκίρις αν κι έχει μείνει πίσω.
Τον Ολυμπιακό πολύ θα ήθελα να τον συμπεριλάβω, αλλά δεν πιστεύω πως θα κάνει περισσότερες από 14 νίκες συνολικά. Όσο και αν διορθώνει και βελτιώνει το ρόστερ του, παραμένει ασυνεπές ενώ έχει και τον «νταλκά» των πολλών τραυματισμών.
Πάντως οφείλουμε να συμφωνήσουμε πως καμία από τις ομάδες που θα τερματίσουν στις θέσεις 6, 7 και 8 έχουν σημαντικές ελπίδες πρόκρισης στο Final 4 της Κολωνίας.
Στο δικό μου μυαλό δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε να νικήσει 3 φορές σε 5 ματς μία εκ των πρωτοπόρων. Ούτε φυσικά Αρμάνι (Βαλένθια).
Ούτε καν η Φενέρμπαχτσε εκτός αν ο Ομπράντοβιτς σημαδέψει την Αναντολού Εφές. Πάντα τα παιχνίδια μεταξύ ομάδων από την ίδια χώρα είναι ιδιαίτερα και νομίζω πως σε αυτή την περίπτωση η ομάδα του Αταμάν θα έχει χάσει την κυριολεκτική έννοια του πλεονεκτήματος της έδρας που κέρδισε δίκαια στην regular season.
