Μπορεί ν’ ακούγεται κλισέ και ειδικά σ’ ένα τελικό -με οποιοδήποτε διακύβευμα- και οι δύο μονομάχοι είναι υποχρεωμένοι να καταθέσουν κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους για να φτάσουν στον στόχο.
Οι συνθήκες όμως κάθε τελικού διαφέρουν, αναλόγως της προϊστορίας, της δυναμικότητας, της στόφας και των προσωπικοτήτων αλλά και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Στον προχθεσινό τελικό Κυπέλλου μεταξύ της ΑΕΛ και του Κεραυνού η αίσθηση μου ήταν πως οι γαλαζοκίτρινες της Λεμεσού ίσως να ήθελαν την κούπα… λίγο περισσότερο.
Το πείσμα για επιστροφή στους τίτλους, η ήττα στο Σούπερ Καπ (παρά το γεγονός ότι τα κορίτσια του Παλάλα είχαν κερδίσει ήδη δύο φορές φέτος τον Κεραυνό, ηττήθηκαν στο μοναδικό φετινό παιχνίδι που έκρινε κάποιο τίτλο), αλλά και η ψυχολογία και το μομέντουμ από την αήττητη πορεία -μέχρι στιγμής- στο πρωτάθλημα έκαναν πιο επιτακτική ανάγκη τη νίκη για την ομάδα της Λεμεσού.
Οι παίκτριες της ΑΕΛ ήταν αυτές που ένιωθαν ότι είχαν κάτι ν’ αποδείξουν, είχαν το μεγαλύτερο “πρέπει” να σπάσουν το μεγάλο σερί τίτλων του Κεραυνού και αυτό να ήταν ίσως ένα από τα στοιχεία που έφεραν την ανατροπή και τον τίτλο στη Λεμεσό.
Η φωτογραφία που ακολουθεί άλλωστε, αποτυπώνει εκατοντάδες λέξεις και δεκάδες συναισθήματα χωρίς να χρειάζεται να χυθεί άλλο μελάνι για να τα περιγράψει…
