Πάντα το ερώτημα για τον GOAT θα έχει στη μια άκρη της τραμπάλας τον Michael Jordan και στην άλλη τον κάθε επίδοξο νέο Βασιλιά που θα ξεκινάει με ένα μεγάλο μειονέκτημα.
Αν δεν ήταν το φετινό Last Dance να φέρει τη δόξα και το μεγαλείο του Michael Jordan στο προσκήνιο ίσως η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση να ήταν εύκολη. Θύμισε όμως σε ένα «ύποπτα» καταπληκτικό timing τα θρυλικά κατορθώματα του MJ λες και ήταν διαφαινόμενο (που ήταν) ότι ειδικά μετά το τέλος της φετινής σεζόν, το ερώτημα του τίτλου θα είναι πιο δύσκολο από ποτέ να απαντηθεί.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μεγάλος fan της προσωπικότητας του LeBron όπως προσπαθεί να την επιδείξει σε social media και πολιτικολογώντας λίγο επιδεικτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο χάλασμα επειδή ένας παγκίτης των Bucks στάθηκε εμπόδιο, ώστε να φανεί ο Βασιλιάς πρωτοπόρος μιας κινητοποίησης. Προσπαθεί πολύ ο άσσος των Lakers και το καθεστώς του να φανεί πολλά περισσότερα από αυτό που είναι, ένας νικητής, ένας συναρπαστικός παίκτης του basketball.
Επίσης πρέπει να ομολογήσω ότι δε λατρεύω και το χαρακτήρα του Michael Jordan τον οποίο νομίζω έντεχνα και κάτω από τη μύτη του αποδόμησε ακόμα περισσότερο το Last Dance. Πέρα από τη σχέση με τον πατέρα του και το σπαρακτικό ξέσπασμα μετά το πρώτο δαχτυλίδι, ο μύθος των Chicago Bulls φάνηκε περισσότερο εγωκεντρικός και προκλητικός από ποτέ αναδεικνύοντας επίσης τον εαυτό του ως το θύτη μιας από τις μεγαλύτερες μπασκετικές αδικίες, του αποκλεισμού του Isaiah Thomas από τη Dream Team της Βαρκελώνης.
Αθλητικά μιλώντας δεν νομίζω ότι οι ικανότητες του Michael Jordan μπορούν να συγκριθούν με οποιονδήποτε άλλον που έχει παίξει το άθλημα. Ο συνδυασμός της ταχύτητας, της ανθεκτικότητας, της ικανότητας να σκοράρει, της αμυντικής του επιμονής, της ευφυίας να προβλέπει και να διαβάζει το γήπεδο στις δύο πλευρές του παρκέ κι όλα αυτά με βαθμό το άριστα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξανασυνδυαστούν σε έναν παίκτη.
Από την άλλη το να είσαι κοντά στο να κατακτήσεις Πρωτάθλημα με 3 διαφορετικές ομάδες είναι ένα επίτευγμα για το οποίο ποτέ δε θα μάθουμε αν ο MJ ήταν ικανός. Νέοι οργανισμοί, νέα αποδυτήρια, το χτίσμο μιας ομάδας από την αρχή, παντού να είσαι το σημείο αναφοράς, να πρέπει να εμπνεύσεις ναι να καθοδηγήσεις από το υπό κατασκευή Cleveland μέχρι το απαιτητικό Miami και τελικά μια από τις ιστορικότερες και λαοφιλέστερες ομάδες τους Lakers, ε θέλει πολύ πνευματική συγκέντρωση εκτός από τις σπουδαίες ατομικές μπασκετικές ικανότητες για να τα καταφέρεις όλα αυτά.
Η πρόκληση για τον «γυρολόγο» LeBron νομίζω ήταν πολύ μεγαλύτερη και δυσκολότερη και τελικά συγκρίνεται μόνο με το αδιανόητο “I ‘m back” που τόλμησε και πέτυχε ο Michael Jordan. Φυσικά κάπου μπαίνει στη συζήτηση και το crew που στηρίζει τον κάθε πρωταγωνιστή αλλά ακόμα κι εδώ υπάρχει διχογνωμία. Ναι ο Jordan είχε τον καλύτερο υπαρχηγό που έχει ίσως εμφανιστεί ever αλλά στις περισσότερες σεζόν του είχε και έναν προπονητή που ο LeBron δεν είχε ποτέ του, τον τεράστιο Phil Jackson. Τον LeBron βέβαια έχουν περιστοιχίσει παικταράδες και στις 3 ομάδες του αλλά πάντα το οικοδόμημα ήταν πάνω του, η επιτυχία και η αποτυχία οφείλονταν σε αυτόν.
Το μόνο πράγμα που στο μυαλό μου είναι ξεκάθαρο έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα της κάθε εποχής. Οι μάχες που έπρεπε να δώσουν οι Chicago Bulls του MJ δεν μπορούν να συγκριθούν με τον ανταγωνισμό που αντιμετώπισε ο LeBron με οποιαδήποτε ομάδα του. Οι Knicks, οι Pistons, οι Jazz, οι Celtics, οι Blazers, οι Supersonics και οι Lakers που έπρεπε να νικήσουν οι Bulls δεν μπορούν να συγκριθούν με τις ομάδες που κατέβαλαν οι Cavaliers, οι Heat ή οι Lakers και σε αυτό είμαι κατηγορηματικός: ο Jordan νίκησε καλύτερους παίκτες και ομάδες από τον LeBron.
Όσο λοιπόν και να μετράμε ατομικά στατιστικά, All Star seasons και καλύτερες πεντάδες, στο τέλος το ερώτημα στο NBA είναι αμείλικτο και σαφές: πόσα δαχτυλίδια κατέκτησες και κόντρα σε ποιούς; Έτσι ακόμα κι αν ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog με διάθεση να αποθεώσω τον LeBron James, καταλήγω για μια ακόμα φορά πως ο Michael Jordan είναι σχεδόν αδύνατον να χάσει τον τίτλο του GOAT ever. Για τον απλούστατο λόγο ότι μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να ξαναϋπάρξει τέτοια συναστρία παικταράδων, που να πρέπει να νικήσει κάποιος για να υπερκεράσει τον MJ. Larry Bird, Magic Johnson, Isaiah Thomas, Carl Malone, John Stockton, Clyde Drexler, Charles Barkley, Patrick Ewing, David Robinson και τόσοι άλλοι υπέρ-παίκτες θα θυμίζουν πάντα ότι ο LeBron είναι ένας παικταράς που απλά ήταν τυχερός-άτυχος να μην πρέπει να ανταγωνιστεί τους κορυφαίους του αθλήματος. Όπως έλεγε κι εκείνη η παλιά διαφήμιση, «η αξία του ηττημένου είναι η δόξα του νικητή».
Του Χρήστου Κιούση από Gazzetta.gr
