Γράφω αυτό το κείμενο και εύχομαι να το διαβάσουν όσοι πιο πολλοί γίνεται, γιατί σε αυτή την χώρα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα. Κουράστηκα να ακούω από όλους πως κάποιος παίζει καλά μόνο αν σκοράρει. Και το λέει κάποιος που έκανε καριέρα παίζοντας άμυνα για όλη την ομάδα και τον ενδιέφερε μόνο να κερδίσει η ομάδα του.
Το βλέπω από όταν ήμουν 16 χρονών και ξεκίνησα το μπάσκετ. Και το είδα ακόμα πιο έντονα όταν πήγα στην Εθνική Εφήβων, όλα τα παιδιά της ηλικίας μου την επόμενη μερα μετά από ένα τουρνουά να παίρνουν όλες τις εφημερίδες για να δουν τι έγραψαν για αυτούς. Να βάλουν όσους πιο πολλούς πόντους μπορούν για να γράψουν καλά λόγια για αυτούς. Το αν με τις επιλογές τους έκαναν κακό στην ομάδα ούτε που τους ένοιαζε, ας γράψουν για εμάς καλά λόγια, ότι εμείς παίξαμε καλά και σκασίλα μας για την ομάδα. Αφού όλοι αυτό κοιτάζουν τους πόντους, αφού μόνο αυτοί διακρίνονται στα μάτια όλων. Αυτοί που έβαλαν τους πιο πολλούς πόντους είναι και οι καλύτεροι σωστά;!;!;! Τώρα πόσους πόντους μπορεί να δέχτηκαν πίσω στην άμυνα ούτε που ενδιαφέρει κανέναν, σωστά. Ξέρω παίκτες που βάζουν 20 και τρώνε 30, η ομάδα χάνει αλλά… αυτός διακρίθηκε γιατί προσπάθησε, ενώ οι άλλοι είναι άμπαλοι, δεν μπορούν να βάλουν την μπάλα στο πλεχτό με τίποτα, αν έπαιζαν και οι άλλοι όπως αυτός θα κερδίζαμε. Ναι, αυτό κάνει κάποιος που είναι ηγέτης, κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Αυτό τον ενδιαφέρει, να πάνε όλοι καλά και όχι μόνο η προσωπική διάκριση.
Διαβάστε ολόκληρο το απολαυστικό άρθρο του Παναγιώτη Βασιλόπουλου στο athletes.gr
