Το θέμα είναι ο Παναθηναϊκός όχι ο αντίπαλος

0

Ο Δημήτρης Κοντός γράφει για το 1-0 στους τελικούς και εκφράζει την προσωπική του άποψη για την εικόνα του ΟΑΚΑ.

Πρώτα απ’ όλα τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στις στιγμές που το ΟΑΚΑ υποκλίθηκε ξανά στην εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και έχω την αίσθηση πως κάθε φορά η 10η Ιουνίου θα συνοδεύεται από ένα σφίξιμο στο στομάχι και την καρδιά όλων όσοι αγαπούν τον Σύλλογο αλλά και γενικότερα τον αθλητισμό. Τούτη τη μέρα, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να μην κάνει το καθήκον του και να μη συνεχίσει να πιστοποιεί το DNAπου τον χαρακτηρίζει εδώ και τόσες δεκαετίες όταν καλείται να διεκδικήσει έναν τίτλο.

Θεωρώ πως διαχρονικά δεν υπάρχει άλλη ομάδα στον Ελληνικό Αθλητισμό που έχει αυτή τη συνέπεια και αυτή τη δίψα όταν φτάνει να διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Λες και οι τελικοί δίνουν στον Παναθηναϊκό οξυγόνο. Είτε απέναντι του είναι Ολυμπιακός, είτε η ΑΕΚ, είτε ο ΠΑΟΚ, είτε ο Άρης, είτε το Μαρούσι, είτε ο Προμηθέας, είτε η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Μακάμπι ο Παναθηναϊκός είναι πάντοτε πιστός στα ραντεβού του.

Πριν λίγες ώρες, ωστόσο, αυτή η ομάδα έπαιξε μπροστά σε άδειες εξέδρες έναν τελικό. Δε γίνεται αυτό. Προσωπικά, δεν μπορώ να αποδεχτώ ποτέ τη λογική πολλών που πάνε στο γήπεδο μόνο όταν βλέπουν απέναντι τον Ολυμπιακό ή τη Μπαρτσελόνα. Δεν είναι μόνο αυτά η …ζωή της ομάδας. Και αν στην κανονική διάρκεια μπορείς να το αποδεχτείς (μόνο στην Ελλάδα πάντως συμβαίνει αυτό) στους τελικούς είναι άσχημο. Ειδικά, όταν απέναντι σου έχεις ένα τμήμα που από το 1995-96 έως σήμερα χαρίζει τουλάχιστον έναν τίτλο ανά χρονιά στον κόσμο του.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι το ποιος είναι απέναντι είναι ο Παναθηναϊκός. Ούτε μπορεί να καθόμαστε να συζητάμε αν ο Ολυμπιακός είναι στην Α2 ή στην Α3. Και ξέρετε γιατί δεν μπορούμε να το συζητάμε; Γιατί τα μπασκετικά μεγέθη του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού δεν είναι συγκρίσιμα. Δεν έχουν το ίδιο βάρος, το ίδιο  DNA και φυσικά την ίδια ιστορία.

Αναφορικά με τις τιμές των εισιτηρίων υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά» που αφορά στο αντίτιμο τους. Είναι τελικοί και οι τελικοί παγκοσμίως είναι ΤΕΛΙΚΟΙ όποιοι και αν παίζουν. Επίσης, θα πρέπει να σκεφτούμε και κάτι ακόμη. Πόσες φορές φέτος ο Παναθηναϊκός έβαλε γενική είσοδο πέντε ή ένα ευρώ; Τουλάχιστον έξι αν δεν με απατά η μνήμη μου. Δεν τις λες και λίγες. Άρα, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

ΥΓ: Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως καλώς ή κακώς στον Παναθηναϊκό έχουμε φτάσει να τα ζητάμε όλα από έναν άνθρωπο. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται σε καμία ομάδα στον κόσμο πολλώ δε μάλλον στις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα. Είναι ακραίο, ειδικά όταν δεν συμμετέχουμε (αυτό δεν αφορά φυσικά τον αγώνα με τον Προμηθέα). Αυτή η λογική αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Είναι νομοτελειακό.

Coffee House