Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για τον Αμερικανό που έρχεται για να βάλει τέλος στον εφιάλτη των τελευταίων ετών.
Ο Ολυμπιακός φαίνεται πως βρίσκεται πολύ κοντά στο να ολοκληρώσει το ρόστερ του αφού ουσιαστικά απομένει η συμφωνία με τον Σάσα Βεζένκοβ. Μία συνεργασία που έχει αυξημένες πιθανότητες να ανανεωθεί για 2+1 χρόνια ακόμη.
Σήμερα θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου άποψη για τον Τσαρλς Τζένκινς.
Γενικά όταν ακούω για «σκύλους», για «τους τρώει όλους», κλπ κρατάω ένα μικρό καλάθι.
Συνήθως είναι χαρακτηρισμοί για κάποιον που δεν διαθέτει πολλές μπασκετικές ικανότητες, αλλά αυτή είναι προσωπική άποψη.
Έτσι κι αλλιώς στο σύγχρονο μπάσκετ δεν γίνεται ένα ρόστερ να έχει 12 ποιοτικούς παίκτες. Χρειάζεται και τους… σκύλους. Κάθε ομάδα έχει ανάγκη από κάποιον που λατρεύει να κυνηγά τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων.
Ο Τζένκινς είναι τέτοιος.
Να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά όμως…
Δεν γίνεται ένας μπασκετμπολίστας που ετοιμάζεται για την όγδοη σεζόν του στην Euroleague να είναι κακός. Η συγκεκριμένη διοργάνωση είναι υψηλών απαιτήσεων και δεν μπορεί να χαριστεί η θέση σε κανέναν.
Πάμε παρακάτω.
Ο Ολυμπιακός πέρυσι υπέφερε. Είχε γίνει η χαρά κάθε αντιπάλου.
Ξεκινάγαμε το fantasy και βλέπαμε με ποιον παίζει ο Ολυμπιακός για να πάρουμε κανά γκαρντ και να κονομήσουμε κανά «25άρι» στη βαθμολογία.
Στα περισσότερα παιχνίδια εμφανιζόταν κάποιος κι έβαζε 25 πόντους και γινόταν ήρωας της βραδιάς.
Μήπως να ξεχάσουμε πόσα θέματα κάναμε σχετικά με τους παίκτες που ερχόντουσαν με συγκεκριμένο μέσο όρο πόντων και τελείωναν τα ματς με τους Πειραιώτες έχοντας σκοράρει τους διπλάσιους;
Λογικά αυτά τελείωσαν.
Ο Ολυμπιακός φωνάζαμε πως είχε χάσει την σκληράδα του, το DNA του.
Πήρε έναν παίκτη μπας και το αλλάξει το έργο.
Ο Αμερικανός έχει μία λόξα που δεν ταιριάζει στην φιλοσοφία του Μπαρτζώκα. Νευριάζει όταν του λες να παίξει άμυνα με αλλαγές. Αισθάνεται τόσο σίγουρος για τις αμυντικές του ικανότητες που νομίζει ότι τον μειώνει σαν παίκτη να του ζητάς να αλλάξει.
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ
Στην επίθεση μου κάθεται στο λαιμό αυτό το περσινό 7.4%. Σε 23 παιχνίδια είχε 2/27.
Δεν χωράνε δικαιολογίες, ούτε θα «χρυσώσω» το χάπι.
Το 2/27 είναι ακατανόητο.
Από την άλλη αφού αναφερόμαστε στη σεζόν 2019-20 ρίχνω μία ματιά στην Αδριατική Λίγκα και αναθαρρώ κάπως γιατί βλέπω 52.8%.
Χαμηλότερο επίπεδο, αλλά 19/36.
Η αλήθεια θα φανεί στο παρκέ. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί.
Σίγουρα στην επίθεση ο Ολυμπιακός δεν πήρε κάποιον ταλαντούχο γκαρντ. Πήρε όμως κάποιον που θα βάλει τέλος στην συνήθεια που υπήρχε, να εμφανίζεται ΠΑΝΤΑ ένας αντίπαλος και να βάζει 25 πόντους σε μία βραδιά.
ΥΓ: Ο Γκρέιντζερ έχει ένα «χούι» ίδιο με του Περπέρογλου. Σούταραν συχνά από τα 6.70.
Πατούσαν τη γραμμή απειροελάχιστα με αποτέλεσμα πολλά εύστοχα σουτ να χρεώνονται δίποντα αντί για τρίποντα.
Δεν το γράφω ως δικαιολογία για το 2/27, απλά το αναφέρω για να το παρακολουθήσουμε τον χειμώνα.
ΥΓ 2: Στον Ολυμπιακό κοιτάζουν μόνο την δουλειά τους, δεν ασχολούνται με όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό, δεν τους απασχολεί τίποτα και αυτό για μένα είναι παράσημο.
Τα τελευταία χρόνια οι «πράσινοι» ασχολήθηκαν περισσότερο από όσο χρειαζόταν με τους «ερυθρόλευκους» και οι καταστάσεις τις οποίες βιώνουν πλέον, δείχνουν πως δεν έπραξαν σωστά.
gazzeta.gr
