Αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα «next big things» του κυπριακού μπάσκετ. Τα αθλητικά του προσόντα ξεχωρίζουν, ενώ η αγάπη του για το μπάσκετ τον οδήγησε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και στο SaintMartin’s University όπου σπουδάζει και μαθαίνει τα μυστικά της πορτοκαλί θεάς. Άλλωστε στις φλέβες του κυλά σερβικό αίμα και τα όνειρά του δεν έχουν ταβάνι! Ο Βίκτωρας Ιερωνυμίδης αποκαλύπτεται σε μια συνέντευξη-ποταμό!
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το μπάσκετ;
Η ενασχόλησή μου με το μπάσκετ πρώτα ξεκίνησε μέσω της ενασχόλησης του πατέρα μου, αλλα και του αδερφού μου στο χώρο και γενικότερα στο κυπριακό μπάσκετ. Έτσι, μπορώ να πω οτι ένας από τους λόγους που με έκανε να λατρέψω αλλά και να ερωτευτώ το μπάσκετ από πολύ νεαρή ηληκία ήταν αυτή η μοναδική αίσθηση και ικανοποίηση που μου έδινε το άθλημα καθε φορά που κρατούσα την μπάλα στα χέρια μου μέσα στο γήπεδο αφού αισθανόμουνα λες και ήταν το… δεύτερο μου σπίτι!
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου ως αθλητή μετά από χρόνια; Τι θα ήθελες να έχεις πετύχει;
Μακάρι να ήξερα τι επιφυλάσσει το μέλλον για μένα, αλλά επειδή αυτό είναι αδύνατον προτιμώ να ζω τη στιγμή και να δουλεύω οσο το πιο σκληρά γίνεται έτσι ώστε μια μέρα να μου δοθεί η ευκαιρία να ζήσω το όνειρό μου. Χωρίς να τα πολυλέω, γιατί μου αρέσει να είμαι ταπεινός, το όνειρό μου πάντα ήταν να παίξω στις χώρες οπου εχώ ρίζες σαν την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Σερβία (σ.σ. η μητέρα του είναι σερβικής καταγωγής). Επίσης, δε θα κρύψω ότι η Ευρωλίγκα και γενικά η Ευρώπη είναι επίσης κάτι που κάθε Ευρωπαίος παίχτης ονειρεύεται να παίξει από παιδί, αλλά, αυτό δεν είναι ουσιαστικά το νούμερο ένα πράγμα που θα ήθελα να πετύχω. Αυτό που θα ήθελα πραγματικά να καταφέρω μέσα από την αγάπη μου για το μπάσκετ είναι μια μέρα να μπορέσω να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να πω με απόλυτη σιγουριά ότι σαν αθλητής «έχω πετύχει» αφού είχα το θάρρος να ακολουθήσω το όνειρό μου από τα δεκαπέντε μου όταν έφυγα από τη Λευκωσία για την Αμερική.
Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις από τη μέχρι πορεία σου στο χώρο του μπάσκετ;
Μέχρι τώρα οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές είναι το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα της Κύπρου στην Aνδόρα όπου διεξήχθη το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για τις μικρές χώρες κάτω των 16. Μια άλλη αξιοσημείωτη στιγμή μου ήταν όταν εκπροσώπησα την Κύπρο στη Ρουμανία για το Ευρωπαϊκό κάτω των 20 όπου μου προσφέρθηκαν ευκαιρίες για επαγγελματικό συμβόλαιο μετά από παιχνίδια εναντίον χώρες όπως η Φινλανδία. Τέλος, μια άλλη αξέχαστη στιγμή είναι το γεγονός ότι, όταν ήμουν στο γυμνάσιο στην Αμερική (σ.σ. Oak Hill Academy), κερδίσαμε το γυμνασιακό εθνικό πρωτάθλημα αφού είχαμε έρθει πρώτη σ’ όλη την Αμερική αφού είχα συμπαίκτες που σήμερα βρίσκονται στο ΝΒΑ.
Πλέον ζεις στις ΗΠΑ. Πώς ήταν η προσαρμογή σου και ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες στην αρχή;
Φεύγοντας από την Κύπρο για της ΗΠΑ από την ηλικία των 15 ήταν χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο αλλά και πιο δύσκολο βήμα τη ζωής μου. Κυρίως γιατί δεν ήμουν έτοιμος να αφήσω την οικογένειά μου, αλλά και τους στενούς φίλους για να ταξιδέψω τόσο μακριά. Αυτό δείχνει ότι δεν «κολλάω» και ούτε φοβάμαι να κυνηγήσω τα όνειρά μου! Ακόμα κι αν η προσαρμογή μού φάνηκε λίγο σκληρή και λίγο δύσκολη αρχικά, ευτυχώς υπάρχει το facebook και το skype και μπορώ να μιλάω συνεχώς με τους δικούς μου! Άλλωστε είναι αυτοί που με βοήθησαν να ξεπεράσω μέσα στους δύσκολους πρώτους έξι μήνες. Όσον αφορά τις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισα, η γλώσσα είναι μια από αυτές. Ειδικά στην προπόνηση όπου μιλούσαν πολύ γρήγορα και επίσης στην τάξη αφού οι καθηγητές δεν σταματούσανε για κανέναν. Επιπλέον το γεγονός ότι το φαγητό ήταν τόσο διαφορετικό σε αντίθεση με το σπιτικό φαγητό το οποίο ήμουν συνυθησμένος να τρώω είναι κάτι που χρειάστηκε λίγο χρόνο μέχρι να συνηθήσω!
Ποιες διαφορές εντοπίζεις ανάμεσα σε Ελλάδα/Κύπρο και ΗΠΑ όσον αφορά στον τρόπο προσέγγισης του μπάσκετ;
Προσωπικά, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές διαφορές κυρίως επειδή το μπάσκετ εδώ (σ.σ. ΗΠΑ) παίζεται με ταχύτερους ρυθμούς. Αυτό βέβαια εξαρτάται από τον προπονητή και τις φιλοσοφίες, αλλά συνολικά το μπάσκετ ζτην Αμερική είναι πολύ πιο γρήγορο. Για παράδειγμα, στον αιφνιδιασμο, στην Ελλάδα ή στην Κύπρο είναι ασυνήθηστο να ρίχνει μια ομάδα τρίποντα ενώ εδώ πέρα, αυτό εξαρτάται από τον προπονητή. Είναι συνηθησμένο να βλέπεις μια ομάδα να ψάχνει το τρίποντο σε κάθε αιφνιδιασμό, αυτό που λέμε «run and gun». Γενικά η επίθεση στην Αμερική είναι σε πιο γρήγορο ρυθμό σε σχέση με την Ευρώπη. Επιπλέον, στους Aμερικανούς, ειδικά στη λίγκα που παίζω, τους αρέσει να παίζουνε με τέσσερις περιφερειακούς και ένα ψηλό σε αντίθεση με το μπάσκετ στην Ελλάδα και Κύπρο όπου οι ομάδες συνηθίζουνε να παίζουν κανονικά με δύο ψηλούς. Όσον αφορά την άμυνα, δεν μπορώ να πω ότι είναι πολύ διαφορετική, εκτός του ότι στους Αμερικάνους αρέσει πολύ να πιέζουν ολόκληρο το γήπεδο. Στην Κύπρο συνήθως βλέπεις πίεση ολόκληρου του γηπέδου όταν είναι κοντά το σκορ και κοντεύει να τελειώσει ο αγώνας.
Που πιστεύεις ότι υπερτερείς και που χρειάζεσαι περισσότερη βελτίωση αγωνιστικά;
Προσωπικά, πιστεύω πως από τα δυνατά μου στοιχεία είναι το «ένας εναντίον ενός» αφου συνηθίζω να αλλάζω ταχύτητα για να έχω το πλεονέκτημα όταν παίζω με γρηγορότερους αντιπάλους. Επίσης, η πάσα είναι ένα άλλο στοιχείο για το οποίο μπορώ να υπερηφανευτώ. Μου αρέσει να γυρίζω την μπάλα και να βρίσκω τον ανοιχτό παίχτη εκεί που πρέπει. Περισσότερη βελτίωση θα έλεγα ότι χρειάζομαι -και είναι κάτι που το δουλεύω συνεχώς- στη σταθερότητα και στην αποδοτικότητα στο σουτ. Ένα άλλο κομμάτι όπου δίνω μεγάλη έμφαση αποτελεί τελείωμα με το αδύνατο μου χέρι, το δεξί, έτσι ώστε να είμαι πολύ πιο αποτελεσματικός στα τελειώματά μου γύρω από το καλάθι. Εξάλλου αυτό είναι κάτι που θα με βοηθήσει πολύ στο «ένας εναντίον ενός». Επιπλέον, εάν κάποιος με ρωτούσε το ίδιο πριν από έναν χρόνο, θα έλεγα ότι περισσότερη βελτίωση χρειάζομαι στην άμυνα «ένας εναντίον ενός». Αλλά πλέον, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού η άμυνα στο «ένας εναντίον ενός» αλλά και η ομαδική συγκαταλέγονται στα δυνατά μου στοιχεία. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν εξακολουθώ να δουλεύω καθημερινά έτσι ώστε να μπορέσω να γίνω ακόμα καλύτερος.
Ποια συμβουλή που έχεις ακούσει από τους προπονητές σου δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Υπάρχουν δύο συμβουλές που έχω πάρει από δύο μου προπονητές και θα μου μείνουν αξέχαστες. Η πρώτη ήταν από τον Κώστα Εγγλέζο όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Μου είπε ότι αν είχα ποτέ την ευκαιρία να πάω στην Αμερική για μπάσκετ να πάω χωρίς να σκεφτώ τι μπορεί να συμβεί, διότι μια μέρα στο μέλλον όταν θα μεγαλώσεις μου είπε θα μπορέσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να πεις με σιγουριά ότι δεν φοβήθηκες να ακολουθήσεις το όνειρό σου ακόμα και αν χρειάστηκε να ταξιδέψεις και να ζήσεις τοσο μακριά από την οικογένειά σου . Η δεύτερη συμβουλή που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι όταν ο μπασκετικός μου «δάσκαλος», ο Σωτήρης Βούκιας μου υπενθυμίζει συνεχώς να ζω τη στιγμή και να συγκεντρώνομαι στο τώρα και συγκεκριμένα στα πράγματα που μπορώ να ελέγξω. Όπως το να δουλεύω σκληρά καθημερινά στο γήπεδο αλλά και στα βάρη. «Άσε το μέλλον να έρθει από μόνο του» όπως μου λέει ο κ. Βούκιας.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα νέο παιδί στο άθλημα που υπηρετείς και μάλιστα όταν βρίσκεται μακριά από την πατρίδα;
Μια δυσκολία είναι το γεγονός οτι πρέπει να βρεις τρόπο έτσι ώστε να σε δούνε γιατί καλοί παίχτες υπάρχουν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για παράδειγμα στη Κύπρο υπάρχουνε παίδια που είναι αρκετά καλοί για να συνεχίσουνε στο επόμενο επίπεδο αλλά λόγο έλλειψης σκάουτερς, πολλά παιδιά δεν εχουν την δυνατότητα να ακολουθήσουν το όνειρο τους. Στην δικιά μου περίπτωση, μια δυσκολία που έιχα αντιμετωπίση ήταν όταν πρωτό ήρθα ήταν η ξαφνική αλλαγής θέσης μου. Ενώ πάντα έπεζα στην θέση ένα και δύο, άρχησα να παίζω «all around». Στη αρχή δεν μου άρεσε και τόσο αλλά τώρα εχώ συνειδητοποιήσει οτι πια είμαι πιο ολοκληρωμένος σαν παίχτης.
Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο χρόνο σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και τόσο αρκετό ελεύθερο χρόνο, αφού όταν δεν παίζω μπάσκετ συνήθως είμαι στο γραφείο του κόουτς βλέποντας scouting βίντεο ή διαβάζω για το πανεπιςτήμιο. Παρ’ όλα αυτά, όταν βρεθεί ελεύθερος χρόνος, μου αρέσει να ακούω μουσική όταν χαλαρώνω στο δωμάτιό μου.
Τι σε κάνει ευτυχισμένο;
Καταρχάς το να ξέρω πως ότι και να έχω κάνει, το έκανα με όλη μου την ψυχή και όλη μου την δύναμη. Με άλλα λόγια, είμαι ευτυχισμένος όταν γνωρίζω πως έχω δώσει το 100/100 της προσπάθειας μου ότι και να είναι το αποτέλεσμα.
Και τι σε θυμώνει;
Γνωρίζοντας μετά από κάποιο παιχνίδι, ειδικά μετά από ήττα, ότι δεν έχω δώσει 100% της προσπάθειας μου είναι κάτι που πράγματι με θυμώνει. Υπάρχουν μέρες που τα σουτ θα μπούνε και υπάρχουνε άλλες μέρες που δε θα μπούνε. Αλλά η προσπάθεια και η ενέργεια κάποιου παίχτη μπορεί να είναι πάντα τέλεια εφόσον ο παίχτης το θελήσει
Σε τι δεν μπορείς να πεις «όχι»;
Κάθε ευκαιρία που μου δίνεται για να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου είναι κάτι στο οποίο δεν θα μπορούσα να πω «όχι»!
Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις;
Θα ήθελα να ευχαριστήσω πρώτα τους γονείς μου και τον αδελφό μου γιατί αν δεν ήταν η οικογένειά μου από πίσω να με στηρίζει και να με ενθαρρύνει σε ό,τι κάνω στη ζωή μου και ειδικά τώρα που κυνηγάω το μπασκετικό όνειρό μου στην Αμερική, πιθανόν να μη βρισκόμουν σε αυτή τη θέση σήμερα. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον Σωτήρη Βούκια για όλη τη σκληρή δουλειά και γενικά όλες της σκληρές προπονήσεις που κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε στα καλοκαίρια τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Μόνο αυτός ξέρει τι έκανα και τι περάσα στις προπονήσεις του έτσι ώστε να ετοιμαστώ για Αμερική! Είναι σπουδαίος μέντορας για μένα και αν δεν ήταν αυτός ίσως να μη βρισκόμουν στη Αμερική τώρα. Ό,τι και να πώ θα φανεί λίγο, αλλά η εκτίμηση μου γι’ αυτόν είναι τεράστια. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον προπονητή μου στους παμπάιδες, παίδες και εφήβους, Κώστα Εγγλέζο για τον απλό λόγο ότι με μεγάλωσε στο γήπεδο του μπάσκετ. Μέχρι και σήμερα, όποτε βρίσκομαι στην Κύπρο, είναι πρόθυμος να μου κάνει ατομικές και είναι ένας άνθρωπος που πάντα με βοηθάει στη τεχνική και τα μικρά πράγματα που ένας καλαθοσφαιριστής πρέπει να έχει στο νου του.
WHO IS WHO
Ημ. γέννησης: 29/1/1995
Τόπος γέννησης: Τρίπολη (Λιβύη)
Εθνικότητα: Κυπριακή, Ελληνική, Σερβική
Ύψος: 2.00
Θέση: 2, 3, 4
Ομάδα: Saint Martin’s University
Νο φανέλας: 4
Προηγούμενες ομάδες: Κεραυνός Στροβόλου, Αχιλλέας, Παναθηναϊκός, Oak Hill
Academy
Διεθνείς συμμετοχές: Ανδόρα U16, Σκόπια U16, Ρουμανία U20
Σπουδές: Επιχειρήσεων Οικονομίας και Οικονομικών
ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ
Αθλητής: Δημήτρης Διαμαντίδης, Μανού Τζινόμπιλι
Ομάδα: Σαν Αντόνιο Σπερς
Αριθμός: 4
Χρώμα: Πράσινο και μπλε
Ταινία: «Peaceful Warrior»
Ταξιδιωτικός προορισμός: Χαβάη
Ηθοποιός: Ματ Ντέιμον, Μίλα Κούνις.
Φαγητό: Ραβιόλες της γιαγιάς
Ποτό: Παγωμένο τσάι
Μότο: «Που είσαι; Εδώ. Τι ώρα είναι; Τώρα. Τι είσαι; Αυτή τη στιγμή»
