Ζεκιρί: «Για μας ο Αντετοκούνμπο είναι Νιγηριανός!»

0

Ο Νιγηριανός σέντερ της Βιλερμπάν ξετυλίγει το κουβάρι μίας διαδρομής που άρχισε με φόντο το ποδόσφαιρο και την Premiership και τον μετέτρεψε σε επαγγελματία μπασκετμπολίστα με βάση το Μαϊάμι. Τι λέει στο gazzetta.gr για τον “Greek Freak” και τον ιδιοκτήτη της Βιλερμπάν, Τόνι Πάρκερ.

Κέντρισε το ενδιαφέρον των απανταχού μπασκετόφιλων της Euroleague, στα δύο πρώτα παιχνίδια της σεζόν, όταν ως “rookie” στην διοργάνωση, ήταν ο κορυφαίος παίκτης της Βιλερμπάν στις δύο διαδοχικές νίκες επί των «αιώνιων αντιπάλων». Στα δύο αυτά ματς, ο 25χρονος Νιγηριανός σέντερ (2,12) είχε μ.ο. 14,0 πόντους και 11 ριμπάουντ κι έκτοτε είναι από τους στυλοβάτες της απρόσμενα καλής πορείας της πρωταθλήτριας Γαλλίας.

Ήδη βρίσκεται στο μάτι αρκετών ομάδων για τη νέα χρονιά και οι εκτιμήσεις των ειδικών αναφέρουν ότι το νέο του συμβόλαιο θα συνοδεύεται με πολύ υψηλότερες αποδοχές. Ο λόγος για τον Τονιέ Ζεκιρί, ο οποίος μετά από 6 χρόνια παραμονής στο Μαϊάμι (για το σχολείο και το πανεπιστήμιο), διανύει τον 4ο χρόνο της επαγγελματικής του καριέρας στην Ευρώπη.

Η Euroleague Greece τον συνάντησε στο ξενοδοχείο που κατέλυσε η αποστολή της ASVEL που αντιμετωπίζει απόψε (21.30) τον Παναθηναϊκό στο κλειστό του ΟΑΚΑ και σας παρουσιάζει την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του. Διαβάστε τι λέει για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Τόνι Πάρκερ αλλά και το όνειρο κάθε νεαρού Νιγηριανού για μία καλύτερη ζωή…

Να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Πως ξεκίνησε αυτό το μεγάλο ταξίδι από τη Νιγηρία στην Αμερική κι έπειτα στην Ευρώπη;

«Κατ’ αρχήν πρέπει να σου πω ότι ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έπαιζα επαγγελματικό μπασκετ! Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου στο Λάγος, ονειρευόμουν να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν ο Τιερί Ανρί της Άρσεναλ! Ήθελα πολύ να ζήσω στην Αγγλία και να γίνω ποδοσφαιριστής στην Premiership!»

Και πως μπήκε το μπάσκετ στην ζωή σου;

«Είχα αρχίσει να ψηλώνω αλλά να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν ήξερα πόσο ύψος ήμουν, γιατί στο ποδόσφαιρο δεν μετράει τόσο πολύ αυτό το προσόν! Απλά το καταλάβαινα επειδή τα φιλαράκια μου διαμαρτύρονταν για τα μακριά μου πόδια που με διευκόλυναν στο να κλέβω πολλές μπάλες! Τότε ήμουν 15 στα 16 και δεν είχα παίξει ποτέ μπάσκετ ακόμη…

Και πως άλλαξαν τα πράγματα;

«Γνώρισα έναν προπονητή που άρχισε να μου μιλάει για το μπάσκετ και να με προτρέπει να το δοκιμάσω. Εκείνος με έπεισε να συμμετάσχω σε ένα camp που έγινε σε μία επαρχιακή πόλη. Αν και το δέλεαρ δεν ήταν αμελητέο και είχε να κάνει με ένα ταξίδι στην Αμερική για τους 20 “τυχερούς” που θα ξεχώριζαν, δεν σου κρύβω ότι πήγα με βαριά καρδιά!»

Γιατί έτσι;

«Δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος με το άθλημα και δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα, πολύ απλά γιατί δεν είχα διδαχθεί ούτε βασικά. Δεν μπορούσα να χαμηλώσω και να ακολουθήσω τον ρυθμό των πιο κοντών παικτών.»

Και πως άλλαξες άποψη;

«Στο camp που σου είπα πριν… Όταν πήγα εκεί, μας έδωσαν καινούρια ρούχα και παπούτσια κι άρχισα να αισθάνομαι πιο οικεία και πιο όμορφα. Επίσης, εκεί άρχισε μέσα μου να αναπτύσσεται σταδιακά το συναίσθημα του ανταγωνισμού. Από την μία, είχα μόλις κάνει τα πρώτα μου βήματα στο μπάσκετ και στα μάτια μου, έμοιαζε σχεδόν αδύνατον να επιλέγω από 400 υποψηφίους κι από την άλλη η όλη ατμόσφαιρα γύρω μου, με έσπρωχνε για να κυνηγήσω την τύχη μου…»

Και τελικά τι έγινε;

«Άρχισα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Βασικά να τρέχω, να κόβω σουτ και να παίρνω ριμπάουντ! Ποιοτικά δεν ήμουν καλός, αλλά οι προπονητές εκτίμησαν τα αθλητικά μου προσόντα και την αγωνιστική μου διάθεση και με επέλεξαν στους 20 τυχερούς που ταξίδεψαν στην Ατλάντα!»

Αυτό το ταξίδι άλλαξε όλη την μοίρα σου;

«Ακριβώς! Εκεί πήραμε μέρος σε ένα try-out για σχολικές υποτροφίες και χωρίς να το πολυκαταλάβω, μέσα σε έξι μήνες βρέθηκα στο Μαϊάμι για τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, με όχημα ένα άθλημα, που ούτε φανταζόμουν ότι θα μου άλλαζε την ζωή!»

Ήσουν έτοιμος πνευματικά για μία τόσο μεγάλη αλλαγή στην ζωή σου;

«Δεν είχα πολλά περιθώρια να προετοιμαστώ! Έπρεπε να αδράξω την ευκαιρία! Κάθε παιδί στη Νιγηρία μεγαλώνει με στόχο να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στην Ευρώπη ή στην Αμερική για μία καλύτερη ζωή. Από την πρώτη στιγμή, οι γονείς μου ήταν άκρως υποστηρικτικοί, οι παροχές του σχολείου ήταν εντυπωσιακές και η προοπτική που μου ανοιγόταν ήταν ακόμη πιο σημαντική. Ήταν ό,τι ονειρευόμουν να ζήσω από παιδί απλά σε άλλο άθλημα…»

Επομένως, έζησες 6 χρόνια στο Μαϊάμι, τα δύο τελευταία του σχολείου και τα τέσσερα του κολεγίου, στην εποχή του ΛεΜπρόν και των δύο τίτλων που κατέκτησε αυτός και η παρέα του στο ΝΒΑ…

«Ακριβώς! Πέρασα υπέροχα σε μία πολυεθνική πόλη, έκανα πολλούς φίλους, πήρα το πτυχίο μου και ερωτεύτηκα το μπάσκετ! Έμαθα πολλά, βελτιώθηκα σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού και βλέποντας τον ΛεΜπρόν, τον Ουέϊντ και τον Μπος να φέρνουν το πρωτάθλημα στο Μαϊάμι, ωρίμασε μέσα μου ο στόχος του να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας!»

Φέτος, λοιπόν, μετά από δύο χρόνια στο τουρκικό πρωτάθλημα κι ένα στο Βέλγιο, έκανες το ντεμπούτο σου στην Euroleague. Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή από τη στιγμή που οι

εμπειρίες σου στο υψηλότερο επίπεδο ήταν πολύ λίγες;

«Εκτιμώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ λιγότερο απ’ όσο περίμενα ή απ’ ότι στο γαλλικό πρωτάθλημα, επειδή στην Euroleague παίζεται ένα πολύ σκεπτόμενο μπάσκετ, με πολλή τακτική και λιγότερη έμφαση στην ταχύτητα και το run’n’gun παιχνίδι. O ρυθμός είναι πολύ πιο χαμηλός από τον αντίστοιχο στη Γαλλία και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να βρω πιο εύκολα τα πατήματά μου και να προσαρμοστώ καλύτερα.

Ποιος είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος στην διοργάνωση;

«Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο Ταβάρες! Ο τύπος είναι τεράστιος και είναι δύσκολο να παίξεις απέναντί του…»

Τα καλοκαίρια γυρίζεις στην πατρίδα σου για διακοπές; Για να δεις τους δικούς σου ανθρώπους;

«Όχι τόσο συχνά! Προτιμώ να πηγαίνω στο Μαϊάμι και να έρχονται εκεί οι δικοί μου! Λατρεύω τη Φλόριντα! Νομίζω ότι είναι το ομορφότερο μέρος για να ζει κανείς! Εκεί έχω τους φίλους μου και συνδυάζω τη ξεκούραση με την σκληρή προπόνηση με στόχο την ατομική βελτίωση στην off-season!»

Να υποθέσω δηλαδή ότι οι Νιγηριανοί που φεύγουν από την χώρα, δύσκολα επιστρέφουν; Όπως οι γονείς του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αλήθεια ποια είναι η δημοτικότητά του στην γενέτειρα των γονιών του;

«Νομίζω ότι αυτό ισχύει σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Ο Γιάννης είναι σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή πρόσωπα στην χώρα, όσον αφορά τις προσωπικότητες του αθλητισμού! Από την εποχή που μεσουρανούσε ο Ολάζουον, άλλωστε, οι Νιγηριανοί άλλωστε βλέπουν πολύ μπάσκετ, οπότε πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να τον δουν να παίζει στην Αφρική ή που τον θεωρούν αθλητικό προϊόν της πατρίδας μας!»

Εννοείς ότι αρκετοί είναι αυτοί που τον θεωρούν Νιγηριανό;

«Εννοείται! Όπως άλλωστε και τον πυγμάχο Άντονι Τζόσουα που γεννήθηκε στην Αγγλία από Νιγηριανούς γονείς! Πάντα τους υποστηρίζουμε σαν να είναι συμπατριώτες μας! Κι αυτός και ο Γιάννης, άλλωστε, πάντα μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την χώρα μας. Έστω κι αν ο Αντετοκούνμπο δεν την επισκεφτεί ποτέ! Καμία φορά στην ζωή πρέπει να πάρεις αποφάσεις με βάση το συμφέρον σου για μία καλύτερη ζωή… Ξέρουμε ότι αγαπάει την νιγηριανή κουλτούρα, επομένως για μας είναι Νιγηριανός…»

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω για τον ρόλο που έχει ο ιδιοκτήτης της Βιλερμπάν, Τόνι Πάρκερ στην καθημερινότητα της ομάδας; Τον βλέπετε συχνά ή διοικεί από το Σαν Αντόνιο, όπου διαμένει η οικογένειά του;

«Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται επιδιώκει να περνάει πολύ χρόνο μαζί μας! Την προηγούμενη εβδομάδα που δώσαμε δύο αγώνες στην Τουρκία, ήταν επικεφαλής της αποστολής και όπου και να πήγαινε τύγχανε αποθέωσης και αναγνώρισης από τους φιλάθλους! Αλλά γενικά πηγαινοέρχεται συνέχεια και όταν είναι στη Γαλλία, βρίσκεται συνέχεια στο πλευρό μας. Μπαίνει στ’ αποδυτήρια και μας μιλάει, παρακολουθεί τις προπονήσεις, ενδιαφέρεται πολύ για τους παίκτες και είναι πραγματικά πολύ προσιτός. Γυρίζεις τον αστράγαλό σου και πριν προλάβεις να φύγεις από το γήπεδο, σου έχει στείλει μήνυμα για να μάθει πόσο σοβαρό είναι! Κι αυτό όχι μόνο όταν είναι στην πόλη, αλλά και από την Αμερική. Είναι απίστευτο το πόσο ασχολείται με την ομάδα και με τον κάθε παίκτη ξεχωριστά! Είναι χαρισματική προσωπικότητα και είμαστε όλοι πολύ τυχεροί που τον συναναστρεφόμαστε…»

Coffee House